Omzien naar elkaar

Op zaterdagmiddag rijden we graag een rondje door de polder. Het liefst binnenweggetjes, mooie plekjes opzoeken en of het nu regent, sneeuwt of de zon schijnt, er zijn altijd prachtige plekjes te vinden.
Afgelopen zaterdag reden we weer een mooie ronde tussen de besneeuwde velden. Er stond zo nu en dan een enkele pony, helemaal natgeregend en vooral veel schapen. We zagen ook nog een reetje wegschieten over een sneeuwveld.
Op een gegeven moment reden we langs een groot weiland met schapen. Tot onze ontzetting viel een schaap een ander schaap aan, hij stootte met alle kracht het beestje ondersteboven. Helemaal verstijfd bleef het dier liggen en lag nog een beetje te stuiptrekken. Nogmaals nam de aanvaller een aanloop en sprong bovenop het schaap.
Inmiddels waren de andere schapen op het veld aan komen lopen. De aanvaller werd door een ander schaap weggedreven. Heftig schoppend met zijn ene voorpoot zagen we dat het schaap door de andere werd gekalmeerd door dicht tegen hem aan te blijven staan.
Het aangevallen schaap was door een paar andere schapen inmiddels weer overeind geduwd en werd tussen twee schapen geduwd om bij te komen. Van achter uit het weiland kwamen inmiddels nog meer schapen aanlopen. Twee hiervan gingen rond de aanvaller staan en benamen het schaap even alle zicht door hun kop voor de kop van de aanvaller te houden. Langzaam zagen we het schaap weer tot rust komen. Het heftige schoppen met de voorpoot nam af.

Kijk, dat is wat wij langzaam maar zeker zijn verloren als mensen. Het vermogen om het aangevallen schaap te troosten en het vermogen om de aanvaller tot rede te brengen.
In zo’n geval wordt er onmiddellijk geroepen om politie, of een beroepsdeskundige.
Terwijl wij zelf in staat zouden moeten worden geacht om de situatie meester te worden en zo’n aanvaller te kalmeren. Wij zijn als mensen bang voor elkaar, bang gemaakt door de kerk, door psychologen, politie, rechters en doktoren. Wij zijn erger aan het worden dan het kaste-systeem in India, wij denken zelf dat we normaal zijn, en de rest is gek.
Ouders zijn bang voor hun kinderen en krijgen daarvoor chemische middelen zodat ze niet langer bang hoeven te zijn.
Mensen zijn bang om hun baan te verliezen, dus proberen ze door stoer gedrag positief op te vallen bij de baas.
Ons sociale systeem is zodanig ingericht dat we niet langer een kopje suiker lenen bij de buurvrouw, maar eten gaan halen bij de voedselbank. En dan zodanig dat de buurt het liever niet merkt. We zijn bang voor de reactie van de straat.
We zijn bang voor de Belastingdienst, bang voor de Banken, bang voor de Sociale Dienst, terwijl die instanties helemaal zijn ingericht op het omgaan met agressieve klanten. We zijn dus bang voor elkaar. Bang voor de buren.

Ergens gaat het helemaal mis met onze samenleving. Misschien moeten we maar eens in de leer bij de schapen. Die hebben allemaal hetzelfde vachtje en scheuren allemaal aan hetzelfde gras. En ze hebben geen zakjes om het op te slaan. Als ze honger hebben, dan grazen ze, en als ze geen honger hebben dan lopen ze wat rond. Als het nat is, staan ze op een kluitje bij elkaar en als de zon schijnt dan zoeken ze een lekker plekje om tevreden te gaan liggen genieten.
Wij mensen zijn gezegend met hersens, maar zo langzamerhand vraag ik me af wie of er beter af zijn.

Huis te koop

Komt dat even goed uit!
Ik ben net twee jaar terug de trotse bezitter geworden van het diploma register-interieurontwerpster, en nu wil ik mijn eigen huis verkopen. Zie ik dus overal tips en tricks, cursussen fotografie voor interieurs, krijg ik vervolgens een makelaar over de vloer die mij zijn eigen interieurontwerpster in de maag wil splitsen, want dat zit in de deal, zeurt hij over een videofilmpje wat hij standaard laat maken, kan ik luid juichend zeggen: dat wil ik niet, dat heb ik niet nodig, want ik kan het zelf!
Nu moet je natuurlijk wel tien keer zo kritisch zijn, want wat je elke dag om je heen ziet, stoort je nooit zo gauw.
Een stekkerdoos die je opgelucht op je logeerkamer hebt geinstalleerd blijkt ineens een vervelend onderdeel van een verder prachtige foto.
Een heel persoonlijke foto-uitstalling met allemaal dierbaren of met gekke foto's van de kinderen: kan niet op de foto.

Gaandeweg begint het huis opgeruimd te raken. De tuin, waarover de kinderen zeiden, dat ik die nooit goed op de foto zou kunnen krijgen, heeft met al zijn groenheid gezorgd voor een prachtige, ruimtelijke foto.

Het bord "te Koop" ligt al klaar, maar ik ben nog niet zo ver. De zolder moet nog verder worden geordend, enkele kasten moeten nog geleegd dan wel weggegooid worden.

Wordt vervolgd!

Ervaring.....

Kijk, ik ben géén econoom. Maar wat ik op dit moment zie gebeuren is iets waar ik me dood voor schaam. Om deel uit te maken van zo’n verschrikkelijk verdeelde samenleving, waar de ene helft voorschrijft hoe de andere helft in armoede moet gaan leven.

Als ik voor mezelf wil gaan beginnen, zal ik in negen van de tien gevallen naar de bank moeten. Die bank vraagt je dan om een ondernemersplan, waarin je moet kunnen aantonen dat je winst gaat maken. En nadat ze je drie keer je onderbroek hebben laten uittrekken (zie #plan2012 van Het Meisje van de Slijterij annex Petra de Boevere) mag je dan misschien na drie maanden wachten, ettelijke slapeloze nachten en een stel nagels armer, met wellicht het vereiste bedrag in lening aan de slag.

Diezelfde bank heeft de hegemonie over ons gepeupel. Zou je toch een baan ambiëren, dan ben je verplicht een bankrekening te openen. Niks geen loonzakje. Nee, Big Brother moet kunnen zien hoeveel je verdient en het liefst in detail waar je het aan opmaakt. Iedere euro die je uitgeeft bij het pinnen of door overmaking, kan in de achterkamertjes van de banken worden gevolgd. De kosten die hiermee zijn gemoeid worden zonder moeite door diezelfde harde zwoeger opgebracht. De bank speculeert met jouw geld. En of ze er nu op verdienen of niet, iedere speculant bij de bank krijgt bonussen. Dat is nu eenmaal regel bij de bank, of wij dat nu leuk vinden of niet.
En als het misgaat dan kloppen ze aan bij de regering, die de bank uit de brand helpt met, o jee, onze belastingcentjes. En denk je dat de banken dan een toontje lager zingen? Welnee, het regeringskrediet wordt bij binnenkomst verdeeld onder de malverserende banklui, de speculanten die ons vertellen of we wel of niet mogen lenen.

Jongens, ze hebben ons in de tang!

Linksom of rechtsom, wij zijn de pineut en zij lachen in hun vuistje en dineren ’s avonds aangenaam met zijn allen met hete aardappelen, waarlangs zij rijkelijk hun exquise wijnen en voortráffelijke gerechten laten glijden.

En trekken zij de broekriem aan? Nee, dat niet echt nee. Omdat ze een rijke bank zijn, mogen ze eisen stellen aan het personeel wat ze aannemen, idiote diploma-eisen, maar integriteit? Ho maar!

Ondertussen zwoegt de regering verder. 3% begrotingstekort. Dat zou ze bij diezelfde bank, die ze net hebben geholpen, niet lukken. Maar dat hoeft ook niet. We plukken de gezondheidszorg, hé, wacht eens, de GEZONDHEIDSZORG. Da’s ook zo’n geweldig fenomeen! Dat zijn de mensen van big business, de manager in de gezondheidszorg! Heeft nog nooit een beddenpan gehanteerd, weet niet wat het is om in een ziekenhuis te liggen, heeft geen weet van handen-aan-het-bed en wordt hiervoor toch rijkelijk beloond. En stel dat iemand zou komen om het allemaal wat meer back to basics te maken, zetten we er zoveel regels en punten en komma’s tussen dat geen hond er meer iets van begrijpt. En de managers kunnen hun dikke auto’s onder hun reet blijven schuiven en belangrijk doen, en samen met de bankiers dineren ’s avonds, aangenaam met zijn allen met hete aardappelen, waarlangs zij rijkelijk hun exquise wijnen en voortráffelijke gerechten laten glijden.

En iedereen schijt op de Kunduz coalitie, op de minister-president, maar klopt dat nou wel?
Ik heb een blauwe maandag gewerkt met een oud-medewerker van het COA (voor als je het niet weet, het Centraal Orgaan Asielzoekers. ) De man had geen enkele manieren, had geen weet van wat past en had een walgelijk taalgebruik tegenover iedereen en had het over het COA als een instelling waar ze vee verzorgden, Vreten Schijten en Slapen, dat was waar het COA voor zorgde. Is dat het beeld wat de tv schetst over die zielige asielzoekers die door de PvdA worden gepamperd?
Zo’n advocaat van die telg uit de familie Albayrak, is dat eigenlijk niet gewoon een gewoontedier, die tracht om de graaicultuur in stand te houden, te verdedigen? Zou hij of zij zich niet bogen op jurisprudentie, uit de tijd dat het allemaal niet op kon? Mmmm, ik denk dat ik die advocaten en rechters ook maar eens laat aanschuiven aan het diner ‘s avonds aangenaam met zijn allen met hete aardappelen, waarlangs zij rijkelijk hun exquise wijnen en voortráffelijke gerechten laten glijden.

Oeps, daar záten ze al!

Goed.
Ok.

Ik vervolg mijn bloedig pad. Ik had gehoopt op een bloeiend pad, maar helaas hebben wij net zo min zeggenschap over het weer als over onze leiders. Die Mark Rutte denkt nou wel dat ie Nederland leidt, maar volgens mij lijdt Nederland.

Waar komt dit nu allemaal uit? Lopend door de supermarkt, mijn boodschappen calculerend, dubbeltjes, kwartjes, dat is te duur, dit kan deze week echt niet en dan past het net. Komt er om kwart over zes iemand gestrest van zijn werk en de daarachter volgende file even snel zijn avondeten scoren, lekker wijntje erbij, hup, pin door de gleuf. Heeft diegene niet door hoeveel mensen stinkend jaloers zijn? Nee, want hij was de hele dag al druk om uit te maken wat een ander wel of niet mag en dat is errug belangrijk. Daarvoor word je rijkelijk beloond. Uitmaken hoe arm of een ander het mag hebben.

Ik weet het niet meer. Ik ben het spoor volledig bijster.
De banken hebben ons in de tang, we moeten maar niet ziek worden, of oud en de supermarkten regeren over de prijzen. En die spelletjes worden gespeeld door poppetjes die niet ouder zijn dan 35, want daarna tel je liever niet meer mee op de arbeidsmarkt.
Iemand Brigitte Kaandorp gezien? Iemand gezien dat de babyboomers, die nu net met pensioen zijn, de oorzaak zijn van al dit leed? Viel er bij jou ook een pak van je hart toen ze dit vertelde en uitlegde? We hebben er alleen niks aan, want die lui hebben het leed al achter zich gelaten en trekken nu op de fiets door Drenthe, alwaar zij hun rijke pensioen hebben besteed aan een eenvoudig boerderijtje, volledig verbouwd naar de laatste eisen en vormen hiermee een kleine pijler in ons uitgavenbestand.

Deze maatschappij is onderhand echt te ziek voor woorden. Ik zwalk van links naar rechts en ik weet het niet meer.
We hebben hypes en daar moet iedereen dan héél gauw aan meedoen. Als je het kunt betalen. Maar dan moet je wel manager zijn. Het liefst in de gezondheidszorg…. O ja, en mét ervaring.

De kracht van Twitter...

Al geruime tijd "zit" ik ook op Twitter.Van allerlei mensen probeer ik te volgen, vanuit privé interesse, of wellicht zakelijk. De sector BN-ers heb ik toch grotendeels overgeslagen. Het interesseert mij namelijk niets of Femke Halsema in bad ging.

Dat het een krachtig medium is, blijkt toch wel uit meerdere dingen. Ik heb deze weblog gestart en zonder Twitter had ik geen lezers gehad.
Wanneer je een keer ergens echt kwaad over bent, of je staat met de rug tegen de muur vanwege een of andere hopeloze oplichter, dan is het heerlijk om even je hart te luchten, en je krijgt, als je het goed doet, geheid reacties.

Dit voorjaar heb ik na een operatie geruime tijd in de lappenmand gezeten. Ik had niet zo de behoefte om mijn gal via Twitter te spuwen, want dat houdt je voor jezelf, tenminste dat vind ik...
En aan ziek zijn kan nou eenmaal niemand wat doen. En dooddoeners heb ik ook niks aan.

Een heel ander verhaal is het verhaal van Hans Groeneweg. Met een hoop zelfspot, cynisme, maar ook met oprechte machteloosheid heeft hij via Twitter zijn ervaringen gedeeld in zijn ziekteproces. Van rolstoelen, verpleegsters, revalidatiecentra tot broccolicres, niets was hem te veel. Hoe benauwd hij ook was, hij was nimmer te beroerd om dan zelfs op 1 april nog een bak uit te halen met zijn lezers.
Nu is het dan bijna over. En nog steeds, tot mijn ontroering, verzamelt hij het kleine beetje energie om zijn I-pad op schoot te nemen en al zijn trouwe lezers, volgers, sterkte-wensers, nachtzusters en vrienden allemaal persoonlijk vaarwel te zeggen.
Gisteren heb ik nog eens gescrold over zijn weblogpagina. Met opnieuw verbazing lees ik zijn stemmingen, zijn kritieken, zijn lolletjes, zijn pindakaashumor en zijn wipkip-bezigheden.
Die man verdient een eeuwigdurend gedenkteken, al was het maar dat iedere wipkip wordt omgedoopt in een wipkipdotnl

Toen hij recent weer in het ziekenhuis lag, heb ik hem een kaartje gestuurd.
Ik wilde hem graag laten weten dat zelfs als het orgel uitvalt, dat er nog wel verder kan worden gezongen.

Dus er wordt nog wel verder gezongen, maar we hebben een beetje meer moeite om de maat en de wijs te houden zonder orgel.

Dank je Hans, voor je begeleiding. De wereld is een beetje minder zonder jou, maar de echo klinkt voort.

Zie http://oogwerkdotnl.wordpress.com/

eind van n zonnige dag in januari

Eigenlijk was het al te laat, en te donker. Maar toch is het me gelukt om een paar prachtige foto's te schieten, gisteravond om kwart over vijf. Gelukkig beginnen de dagen weer te lengen, we gaan de goede kant op!

Hoewel de lucht nu niet zo mooi blauw meer is als gisteren, is het nog steeds prachtig licht. Toch nog maar eens gebruik van maken..

winter op Ameland

Begin vorig jaar was ik ook al in Ameland. Toen was het koud, maar helder. Heerlijk door de bossen gewandeld.

Maar de Kooikerduinen zijn toch wel minstens zo magisch...

Vandaag is weer een prachtig zonnige dag. Wellicht dat ik me vanmiddag niet inhoud maar lekker door de heide banjer, of wellicht toch de Kampina weer eens aandoe.

Ameland

Afgelopen december heb ik een paar dagen met mijn schoonzus over Ameland gewandeld. En me nooit gerealiseerd hoe geweldig mooi dat landschap is. Eigenlijk hadden we bijna de hele dag mist, maar zelfs dan zijn de flarden die je tussen de mist door ziet schemeren, prachtig.
Een kleine impressie:

Van verschillende foto's ben ik al schilderijen aan het maken.

sferen

Het is al even geleden dat ik wat van me liet horen. Niet dat er niks opvallends was, integendeel. Maar druk, druk, druk met mijn eigen bedrijf, een paar dagen in de week in de boekwinkel, het kwam er niet van. Daarnaast ben ik ook druk aan het schilderen. Ik zal er eens wat van laten zien, heel leuk om zelf te zien hoe ik dat binnen een half jaar heb ontwikkeld. Een paar jaar geleden had ik wel eens wat met aquarel gedaan, maar verder dan een paar leuke bloemetjes kwam ik niet. Vond ik dus ook niet de moeite waard om te laten zien.
Afgelopen zomer ben ik twee keer op schildervakantie geweest. Als ik nu zie wat ik daar maakte, was het niet echt geweldig, maar het was een aardig begin. Gauw achteraan zetten, en weer verder. In december ben ik met mijn schoonzus een weekje op Ameland geweest en heb daar honderden foto's gemaakt, dankbaar onderwerp voor vele schilderijtjes.
Ik houd niet van somber. Ik houd ook niet zo van vage strepen die een tak met bladeren moeten voorstellen. Nee, als ik wat maak, probeer ik het zo realistisch mogelijk te doen. Frisse tinten en mooie luchten.
Ik heb een paar kritische familieleden, die me soms in de war maken, soms een eind op weg helpen.

Voorlopig is het een leuke hobby...