moeders en zonen

Ik ben een moeder, van twee dochters en een zoon. Ik heb een aantal broers en ik draag de trouwring met de naam van mijn grootmoeder, naar wie ik vernoemd ben en de trouwring met de naam van mijn vader, haar zoon, aan een ketting om mijn hals.

Ik zie vrouwen van mijn leeftijd mopperen over hun mannen. Ik zie mijn dochters worstelen met hun keuze voor een goede partner. Ik zie mijn zoon, die niet op vrouwen valt, maar ondertussen voor alle vrouwen de ideale vriend is. Ik herinner me twee jeugdvrienden, die allebei uiteindelijk niet op vrouwen vielen, maar in wie ik de ideale vrienden vond.

Ondanks de emancipatie blijft het naar mijn mening, moeilijk om als vrouw een zoon op te voeden. Mijn grootmoeder werd door haar vijf zoons gelauwerd. Ik heb haar nooit gekend, maar heb altijd de stille bewondering van mijn vader en zijn broers gevoeld. Een lieve, warme vrouw naast een stugge Friese hoofdonderwijzer, die het soms wel erg goed met zichzelf had getroffen en zich het liefst door haar liet vertroetelen en zelfs uit logeren nog wachtte tot zij hem zijn pantoffels aan de voeten schoof.
Haar zonen hebben allemaal moeite gehad om te kiezen tussen haar warmte en zijn koppigheid.
Mijn vader, die eveneens door mijn moeder werd vertroeteld, in ruil waarvoor zij haar rol als domineesvrouw met veel verve vervulde, vooral qua decorum en zeker op de achtergrond nadrukkelijk aanwezig.

Mijn rol als moeder was, vooral omdat ik die voornamelijk moest combineren met werk en ook als vader moest optreden, zeer gecompliceerd. Gek is dat nu, om me te realiseren dat mijn dochters veel moeite hebben om hun eigen rol te kiezen en veel wrok mijn richting uit sturen.
De jongens waar ze mee zijn aangekomen, hebben alle stadia van hun rolbepaling mee gevolgd. Dat ging vanaf bemutste en met extra capuchon schokschouderende medelanders, met wie een gesprek niet mogelijk bleek en die na een uurtje ongemakkelijk op een hoekje in elkaar gedoken te hebben gezeten, weer gauw naar buiten vluchtten, tot lieve maar zeer onschuldige knapen die door hun moeder op handen werden gedragen, waar dochterlief zich dan makkelijk bij aan kon sluiten, onder die veilige paraplu van bewondering. Daarna kwamen de leukere jongens, die spontaan tussen de middag een heerlijke ceasarsalade voor mij maakten, of die een lamp ophingen. Bij mijn zoon was dat makkelijker. Zijn vriendjes hielpen graag een drukke dame, zodat ik ineens twee mannen in huis had om eens wat sjouwwerk te doen.

Maar wat is het met de mannen van vandaag? Ze moeten volgens de vrouwen voldoen aan zowel de sterke mannelijke norm (wel goed geschoren graag), daarnaast toch ook zich in moeten kunnen leven in de vrouwelijke belevingswereld, graag. Bladen worden er vol geschreven over hoe vrouwen denken dat de ideale man er uit moet zien en hoe hij zich moet gedragen.
Komt dat nu omdat de vrouwen door hun moeders zijn opgevoed met het idee dat ze een betere man moeten zoeken dan zijzelf deden?

Mijn broers zijn alledrie redelijk stugge mannen, met verschrikkelijk lieve en begripvolle vrouwen. Ik ken veel van mijn broers beweegredenen, en ken de laag achter hun stugheid. Onze ouders hadden geen keuze in geboortebeperking (ik was de jongste, dus mag ik dat zeggen) en waren nou niet de beste pedagogen. Ze waren, en dat nam met de jaren toe, erg op elkaar gericht.

Ik zie veel mannen worstelen met hun identiteit. Ik zie dat mensen zich graag doodlachen om bijvoorbeeld de New Kids, terwijl veel mensen niet doorhebben dat ze zelf gigantisch voor schut worden gezet. Het is toch schandalig dat er mensen zijn die niet meer doelen in hun leven hebben dan een biertje en een broodje Bapao? Als mensen niet op een andere manier met elkaar kunnen communiceren dan elkaar voor kudt of mongool uit te maken? Wij zijn inmiddels zo ontzettend afgestompt dat we niet meer in staat zijn om een spiegel te herkennen. Want we moeten voort in de vaart der volkeren, geld verdienen, de crisis moet overwonnen en alles weer terug naar zoals het was.
Maar hebben we dan niets geleerd?

Mag een school een ouder aangeven bij Bureau Vertrouwensarts omdat die ouder een zoon heeft die zich niet gedraagt als de rest en niet loopt stoer te doen, maar zit te genieten van tokkelen op een oude gitaar? Mag een kind in deze maatschappij nog dromen, of hebben we allemaal een vast stramien volgens welk een ieder eenzelfde route moet volgen en alle jongens stoer moeten doen en van voetballen moeten houden?
Gaan we verder met het creëren van eenheidsworst, zodat iedere jongen wordt opgevoed tot een maatpak-bank-legende? Jonge, vlotte knapen die gespeend van iedere ervaring, lopen te blaten en vooral álles beter weten? Weg met bescheidenheid, dat is toch maar ouderwets en uit het jaar blok, iedereen is jij en wee je gebeente als iemand geen deo gebruikt! Als je kritiek uitoefent op een ander ben je goed bezig, want als je kritisch bent, ben je zelfbewust en dus gewéldig.
Niet langer bepaalt je karakter je rol in je leven, nee, je positie en je kritiek is hetgeen waarmee je je onderscheidt. Niet langer is het belangrijk of iemand kritiek op jou heeft, want daar is geen tijd voor, nee, liever bekritiseer je een ander, want dan valt je eigen wangedrag niet langer op.

Mijn zoon twijfelt wel eens aan zijn eigen optreden. Dan komt ie bij mij, en dan zitten we tot diep in de nacht daarover te praten. Veel van zijn twijfels waren of zijn ook de mijne. Ik heb altijd gehoopt dat door dit te delen, ik bij mijn kinderen een stukje van de leerweg kon inkorten. Opvoeden is niet verbieden, opvoeden is waarschuwen, maar het vertrouwen tegelijkertijd hebben dat de kinderen hun eigen leerfase doormaken en recht hebben op hun eigen fouten.

Dus moeten wij moeders onze jongens vooral opvoeden tot mensen. Met een eigen mening en een gezonde dosis zelfkritiek.

Linda de Mol

Nee, nee, vandaag wil ik het niet hebben over de succesfamilie De Mol. Broertje, zusje, neefje en als het even meezit ook nog een publieksprijs voor de zoektocht naar 'n nieuwe Mol. Of ontgaat me nu de clou? Nou ja, hoe dan ook, ze weten waar ze de centjes kunnen halen.

Nee, het gaat om heel iets anders.

Het dorp waar ik woon gaat gebukt onder een minderwaardigheidscomplex. Zo, dat is eruit. Aangezien ze me toch al niet zien staan, zullen ze me na deze mededeling evenmin zien lopen. Dat duurt al 16 jaar onafgebroken voort, dus veel verschil zal deze opmerking niet maken...

Vorige week, tijdens een momentje op sportschool, werd mijn aandacht getrokken door een niet onaardige dame, die zwaar tekeerging op de crosstrainer en luidkeels tegen een vriendin schreeuwde: Linda de Mol is gekozen tot de meest positieve vrouw van Nederland, heb je dat ook gelezen? Kunst, met zo'n inkomen! Welke gescheiden moeder heeft zo'n inkomen?

Tja.

Goed, we gaan es kijken. Ik ben desalniettemin in de positie dat ik iets meer van Linda weet. Hou me te goede, ik ben nog nooit wezen koffiedrinken bij haar, maar heb eens wat opmerkingen van een buurman van haar gehoord.

Linda heeft succes, ja. In Duitsland kussen ze bijna de grond waar ze op loopt. Ik zou niet echt gelukkig zijn, wanneer ik in die harde taal mijn kunstjes zou moeten vertonen.

Linda heeft ongetwijfeld een ruim inkomen. Mooi huis, twee kindjes. Ze kan zich wat veroorloven, hoeft niet op de sportschool tussen het gepeupel. Maar is het nou zo leuk om 's avonds om half twaalf iedere avond thuis te moeten komen en dan nog verplicht een uur, of anderhalf, je af te moeten beulen in je privé sportruimte?

Is het zo leuk om je kinderen onder zware privé-bewaking van en naar school te moeten laten brengen?

Waar ík dan jaloers op ben? Op het feit dat ze ondanks alles nog steeds in de slappe lach kan schieten om de gebbetjes van één van haar twee captains in de succes-show Ik Hou van Holland.

Ik heb veel van haar programma's in het verleden gemist. Heb niet het gevoel dat ik veel gemist heb, hoor!

Gooise Vrouwen is ook grotendeels langs me heen gegaan. De paar afleveringen die ik heb gezien, waren nou ook niet van dien aard, dat ik het gevoel had dat ik dat moest volgen.

Ik vind dat ook niet zo belangrijk. Het schijnt dat je fan van iemand moet worden, en alle ademteugen die ze voor de camera nemen, moet gaan volgen. Zo zit ik niet in elkaar.

Ik ga voor de warmte die iemand uitstraalt. En of ze daar nou veel of weinig geld mee verdienen, zal mij worst wezen. Ik ben zelf ook door een hel gegaan, heb drie kinderen min of meer alleen op moeten voeden, en zelf het inkomen verzorgd. Maar of ik met Linda zou hebben willen ruilen? Ik denk het niet.
Deze vrouw mag desalniettemin van mij een voorbeeld voor vele vrouwen zijn.
Vooral voor die mevrouw van de sportschool met haar belerende toontje. En laten ze mij maar met zijn allen blijven negeren! Gelukkig! Stel je voor dat ik ook zo'n veroordelend huisvrouwtje moet worden, met over alles en iedereen een mening!

werkende huismoeder

Zo langzamerhand wordt het een uitstervende soort: de huisvrouw zonder baan.
Zo nu en dan hoor je nog iemand klagen (ja, en ik hoor het ook regelmatig van mannen) dat ze iemand kennen die zich nog volledig werpt op kinderen en huishouden. En wanneer je nou denkt dat dit alleen vrouwen betreft die als enige baanoptie aan de lopende band in de koekjesfabriek mogen staan, dan zit je er naast!
Toen ik kort na de geboorte van mijn derde kind meedeelde dat ik weer aan het werk ging, zei mijn moeder dat ze dat eerst wel eens wilde zien. Ik was immers net gescheiden. Mijn toenmalige huisarts vroeg zich gelijk af of mijn ouders soms puissant rijk waren en van plan waren mij te onderhouden.
Ik wist ook niet helemaal goed waar ik aan begon, zonder auto, drie kinderen naar de oppas, maar ik deed oogkleppen op en ging aan de slag. Zaterdagmiddag badkamer en toiletten poetsen en het ging. En wat merkte ik?
Mijn werk was een rustplaats. Ik hoefde slechts één ding tegelijk te doen en als er meer dingen werden gevraagd, werkte je dat af in volgorde van prioriteit.
Het was een verademing om na een weekend hollen, rennen, vliegen, draven, weer gewoon achter je bureau te kruipen. Even niet politie-agentje spelen, speelgoed verdelen, opruimen, constant je aandacht verdelen, maar slechts één ding tegelijk.
Niet achter de geraniums was voor mij een uitkomst. Want eigenlijk ben ik lui, aartslui. Zou het liefst de hele dag in een boek zitten, natje en droogje op zijn tijd en zo nu en dan een uitspatting. Dat zou waarschijnlijk binnen onafzienbare tijd leiden tot helemaal niets meer doen. En ik ken mezelf, dus dat heb ik me niet toegestaan. Gelukkig maar.

Mag ik toch stiekem jaloers zijn op die vrouwen die niet HOEVEN te werken?

barbiepop

Oke, ik geef het toe.

Ik ben te dik. Veel zitten, weinig bewegen en dat een paar jaar achter elkaar en dan wordt je zwembandje een trekkerband. Maar ik houd wel van lekker eten. Nu de kinderen volwassen zijn, is het een feest om in het weekend iedereen aan tafel te trakteren op lekkere hapjes, nieuwe gerechten met een heerlijk glas wijn erbij. En dan eindeloos natafelen, verhalen ophalen, de gek steken met elkaar. Dan ga je er niet bij zitten met drie blaadjes sla.

Dus werd het de sportschool. In het begin wat beschaamd, tot je er achterkomt dat die mevrouw naast je mag beginnen met acht minuten, terwijl jouw fiets de eerste keer werd ingezet op 40 minuten intensief.

Dan zie je ineens om je heen allemaal dikkere en dunnere mensen. Je leest en ziet allerlei verhalen van diëten met de daarbij behorende belachelijke prijskaartjes.

Mensen, als je teveel eet, dan moet je minder eten! En dat zou dan moeten betekenen dat het goedkoper gaat worden!

Jemig, wat voor een wereld leven wij in?

Ik kijk naar wat voorbeelden in de bladen, van moeders met drie of vier kinderen, die nog steeds graatmager zijn. Zou een David Beckham nou echt thuiskomen en lekker tegen dat gratenpakhuis aankruipen en zeggen: wat voor lekkers heb je in de pan vandaag? Ik denk niet dat daar veel gekroeld word in huis.

En neem nou zo'n belachelijke bruiloft dit weekend in Italië. Dat wat zich bruid durfde te noemen, nog even een paar kilo afgevallen anders paste ze niet in de trouwjurk. Trouwjurk? De ontwerpster en bedenkster hiervan zouden veroordeeld moeten worden tot 2 jaar taakstraf: barbiekleertjes maken en daar de hele dag mee spelen!

En dan het commentaar: het was allemaal zo gewoontjes uitgevoerd. Natuurlijk, anders konden de grijze cellen van het bruidje het niet verwerken. In de tijd dat ze de vriendin was van een bekende nederlandse volkszanger, vroeg een journalist haar of ze al zijn liedjes meezong.

Nee hoor, was haar verbluffende antwoord, dat is te moeilijk, dat kan ik niet onthouden, hooguit het refrein.

Godfried Bomans formuleerde het indertijd heel treffend: wij danken onze goede herinneringen aan ons slechte geheugen.

Het enige dat ons rest is bidden: Verlos ons van de leeghoofden. Laat de wereld regeren door mensen die er toe doen, die het verschil maken. Laten we niet langer gedomineerd worden door uiterlijkheden, laten we ons niet bezighouden met de nieuwe SUV van de buurman, maar laten we kijken naar de mensen die wij liefhebben, de mensen die ons nodig hebben. Verlos ons van Wilma Nanninga en Evert Santegoeds, laat hen iets zinnigs doen met de talenten die zij hebben gekregen. Verlos ons van de barbiepoppen.

De kerkdienst mocht niet gefilmd worden. Doet bij mij de vraag reizen: was die kerkdienst ter ere van God, of was hij, conform de feestelijke logo's, gewijd aan de god en de godin van de barbies?

veelzijdig mohair

Versatile by nature

Door de verschillende soorten mohair, zoals kid-mohair van de jonge geitjes en het varieren bij het was- en spinproces, geeft het mohair veel mogelijkheden tot een gevarieerde bewerking. Voor de fijne mohair gebruikt men gekamd garen, daarnaast gebruikt men het ruwe garen voor de zogenaamde geborstelde versie, die tot een prachtig grof weefstel leidt en de gekrulde versie, welke nauwelijks wordt gekamd, wat wordt verwerkt tot een prachtig bouclé-achtig weefsel
De veelzijdigheid van dit mooie natuurproduct geeft het een extra dimensie!


Ecologisch.

Omdat mohair een 100% natuurproduct is wat gewonnen wordt van de geiten, zonder dat zij daarvoor hoeven te lijden, beschadigt deze productie op geen enkele manier het milieu. Daarnaast kent het product, vanwege zijn natuurlijke oorsprong, in het gebruik extra kwaliteiten die niet na te bootsen zijn.
Het materiaal is warm, zonder ooit te broeien en, als unieke eigenschap, het wordt mooier naarmate je het langer gebruikt. Het is bijzonder decoratief en wordt graag gebruikt als mode- of interieur accessoire.

Fair-trade

Zuid-Afrika is ondanks alles een land in ontwikkeling. De fabriek in de buurt van Port-Elizabeth voorziet de streek van werkgelegenheid en draagt bij in de ontwikkeling van de streek. De mohair-productie is een belangrijke bron van inkomsten in Zuid-Afrika. Er zijn grote geitenfarms, die voor toeristen speciale rondleidingen organiseren. De South-African Board of Mohairweavers stimuleert regelmatig deelname aan grote internationale beurzen door mohairproducenten. Zonder de hulp van welke ontwikkelingsorganisatie dan ook, komt men met een onvergelijkbaar en vooral heel eerlijk product, wat zeker een eerlijke en goede kans in de markt maakt. De prijsontwikkelingen zijn eerlijk en worden door de Board of Mohairweavers nauwlettend in de gaten gehouden. Daarnaast trekt men ook regelmatig mensen met naam aan om de producten te promoten. Zeer recent was dat Li Edelkoort, die om de mohairproductie een prachtig themanummer van Bloom heeft gesponnen, met als thema “Farm of the Future”.

Waar komt toch dat mooie mohair vandaan?

Oorspronkelijk komt mohair uit Turkije. Al in de 16e eeuw gebruikte men mohair als één van de meest luxueuze stoffen. In de 19e eeuw bezocht een welgestelde Zuid-Afrikaan Turkije en kwam daar op bezoek bij de Sultan van Turkije. Daar maakte hij kennis met mohair en zag de angorageit. Hij werd hier zo door gegrepen dat hij de Sultan vroeg om wat geiten te mogen kopen en deze te verschepen naar Zuid-Afrika. De sultan stemde hiermee in en verscheepte volgens afspraak 12 rammen en één ooi per boot naar Zuid-Afrika, maar niet zonder eerst de rammen stiekem te hebben gecastreerd.
Maar, de bedrieger werd bedrogen want onderweg kreeg het ooi-vrouwtje een jong, een ram, waarmee –weliswaar door inteelt- het project een toekomst kreeg. De Zuid-Afrikanen hebben door zorgvuldig telen het ras bestand gemaakt tegen de toch wel wat andere klimaatsomstandigheden.

Door zorgvuldig om te gaan met de vacht, die eens per zes maanden mag worden geschoren, heeft men de kwaliteit dermate verbeterd, dat deze onvergelijkbaar is met mohair uit andere streken. Wanneer een geitenlam wordt geboren, wordt er onmiddellijk een staal van zijn vacht genomen en wordt het geitje al vanaf de geboorte ingedeeld in een categorie. Hiermee voorkomt men het mee-oogsten van –zoals men dat noemt- hondehaar, dat kan leiden tot het prikken van de mohair, een veelgehoorde klacht van de consument.

Supermarkt

Wie herinnert het zich niet de eerste keer dat je moeder je wat geld in je hand drukte en je vroeg om gauw even een halfje brood te halen? Zo trots als een pauw vertrok je richting de winkel, waar de winkelier achter de toonbank je een halve eierkoek of krentebol toestopte. De man of vrouw leek een lichtend voorbeeld, een autoriteit waar je tegen op keek. De winkel was een zaal vol met lekkernijen, zorgvuldig uitgestald lag het brood in de rekken te wachten tot het werd gegrepen en in de snijmachine werd gesneden tot prachtige, gelijke sneetjes, die dan weer vernuftig in de zak werden verpakt. Je keek je ogen uit. Dat was de tijd dat de klant nog koning was.

Tegenwoordig zijn er nog maar weinig winkels waar je met dergelijke égards wordt behandeld.
En het toppunt zijn de supermarkten, vooral die waar ze op de kleintjes letten. Op de kleintjes letten? Niemand let er meer op de kleintjes! Gillend en schreeuwend beweegt de hoop van de natie zich door de winkel, ramt tegen kuiten aan en schreeuwt om dit of dat, gesteld dat ze het niet gewoon al zelf in de kar hebben gekieperd.
De winkelier waar we mee begonnen was iemand die voor dag en dauw klaarstond om zijn winkel, netjes gevuld en gepoetst, te openen voor zijn clientele.
Tegenwoordig moet je, uit kostenoverweging, want anders wordt het allemaal te duur, genoegen nemen met twintig opgeschoten jongelui, die in verband met de Arbowet niet meer mogen bukken, en alle gangpaden vullen met rekken vol met aanvulling. Heftig zuchtend schuiven ze de zaken in de vakken en weigeren opzij te gaan wanneer een klant toevallig datzelfde artikel in zijn kar wil doen. Achter hen staan drie lege stapelboxen op wieltjes, met het bovenste krat gevuld met allerlei losse artikelen. Eigenlijk is er per gang met moeite ruimte voor één kar, anders loopt het systeem vast. De arme man of vrouw die er met een rollator langs moet is de klos.
Bij ons in het dorp hebben we dan ook nog de pech dat we een uitgebreide verpleeghuisvoorziening hebben. Mocht er iemand tussen vijf en zes door de week of op vrijdagmiddag op het idee komen om met zijn aangepaste rolstoel boodschappen te willen doen, dan zou het eigenlijk raadzaam zijn om het pand te ontdoen van klanten. Het personeel is toch al niet geneigd om ruimte te maken, zodat voor iedere gang een wachtrij ontstaat, waarbij de smalle doorgang meestal wordt bezet door een ouder echtpaar, die met zijn beiden staan te overleggen of ze nu groentesoep of tomatensoep zullen nemen. Daartussendoor laveert geniepig een klein jongetje zijn minikarretje, om te voorkomen dat zijn zusje, met hetzelfde soort karretje het eerst bij de koekjes is. In de volgende gang wordt een huwelijkscrisis te week gelegd. Aan het hoofdeinde van de laatste gang hangt een grote zak met alle plastic verpakkingen die het personeel over heeft gehouden. Ter grootte van een kubieke meter!
In deze winkel is een genie aan het ontwerpen geweest! Kantoren vol met mensen die op papier berekenen hoeveel verschillende zaken per vierkante meter zo aantrekkelijk mogelijk kunnen worden aangeboden. Helaas hielden ze geen rekening met de Arbowet, noch met de besparing op loonkosten, door de vakkenvullers overdag aan het werk te zetten. Geniaal!

Daarbij opgeteld de welwillendheid van het personeel om te helpen bij het vinden van een artikel waarvan het schap leeg is. "Sorry, ik moet van mijn baas zeggen dat het artikel niet meer in het assortiment zit. Ik mag niet naar achteren lopen om te kijken of we nog voorraad hebben!"

De oorlog tussen de supermarkten sluimert onderhuids, maar gaat nog immer door. En helaas, geen enkele supermarkt ziet dat ze niet op de kleintjes letten maar dat ze de groten aan het vermoorden zijn. Dood aan de klant! Alles is zo efficient ingericht en uitgestald, dat we eigenlijk geen ruimte meer hebben voor klanten.

Ikzelf heb dan ook maar besloten om weer gewoon naar de groenteboer, de bakker en de slager te gaan. Om vervolgens te merken dat het daar ook nog beter smaakt!

beroemdheid

Omdat het net mei is geweest hebben heel veel vogeltjes hun eitjes uitgebroed. Dat gaat bij mensen al niet anders. Toen ik mijn kindjes kreeg, was je daar gewoon zelf blij mee. Het was een feest van weken, soms maanden, voor alle mensen die je kende en die het wereldwonder kwamen aanschouwen.
Tegenwoordig moet dat anders. Regelmatig zie je in een straat een huis dat is uitgedost met een ooievaar tegen het raam geplakt, drie borden met de naam van de kleine boreling, een nest met daarop een ooievaar, Winnie the Pooh, Bob de Bouwer, Mickey Mouse, allen vervaarlijk in de tuin geplant die met het vooruitzicht op de zomer zorgvuldig zomerrijp is gemaakt. Voor enkele weken is de nieuwe aanwinst een beroemdheid. De Lieke's en Sven's liggen zich niet bewust van hun roem, in hun nieuwe bedje aan te passen aan de veranderde omstandigheden. Zou hij of zij, als ze in de puberteit komen, het als troost ervaren dat ze ooit enkele weken van plaatselijke beroemdheid hebben gehad? Zou het een troost zijn voor de bezoekers, wanneer ze zich tussen al die borden en nesten hebben doorgeworsteld en eindelijk op de plaats van bestemming zijn aangeland, dat er in deze voortuin slechts zeven borden staan, terwijl zij bij hun eigen borelingske er negen hadden?
Wellicht dat we nog verder kunnen gaan? Als de zoon of dochter des huizes een vriendje heeft, dat we een groot hart in de tuin plaatsen met de naam van de gelukkige erop? Dat gaan we vieren! Hup, vier kratten bier, een geluidsinstallatie erbij en een briefje door de bus in de straat. Dit is de voorbode van de volgende borden-kakafonie.
Laatst kwam ik door een straat waar zojuist een paar dagen geleden een huwelijk was voltrokken. Ik vroeg me af of het pas getrouwde stel blij zou zijn met de opmerking die op een aantal lakens de hele voorgevel bedekte: Stt niet storen, want de buurman ligt de buurvrouw te boren!!

Sociale media

Er is één ding dat ik niet begrijp. Om zaken te doen heb ik klanten nodig. Dat je daarbij gebruik maakt van sociale media, prima, ik doe er ook erg mijn best voor om er actief in te zijn.
Maar volgens mij moeten we ons concentreren op onze business, en moet het niet zo worden dat Linkedin, Twitter en wat dies meer zij een item wordt waar je voor gestudeerd moet hebben. Met andere woorden: het moet geen super-über item worden, waar je elke dag ontzettend veel tijd in gaat steken en allerlei tips en kennis moet gaan opdoen om je af te leiden van je zo geroemde "core-business".
Dat is allemaal ruis, wat alleen maar afleidt!
Kijk, ik snap erg goed dat mensen creatieve ideeën hebben en dat andere mensen dat gaan leren, en vervolgens dan hier hun beroep van gaan maken. Dat is scheppen van nieuwe, creatieve werkgelegenheid.
Ik bedien winkeliers van materialen die zij in hun winkel kunnen verkopen. Maar de kleine winkelier is een schraper, en voor zijn communicatievaardigheden wordt allang niet meer gezorgd, want dat is onbetaalbaar.
Begrijp me goed, ik vind Twitter en LinkedIn geweldig leuke instrumenten. Maar als we om slim om te kunnen gaan met deze media, eerst geld moeten betalen om te leren andere mensen te slim af te zijn, dan glijden we af in deze rare maatschappij en verliezen we het normale intermenselijke contact.

Dus: leren luisteren naar anderen, luisteren naar zijn behoeftes. Dáár heb je geen dure cursus voor nodig! Welke gek gaat nu op zijn vrije zaterdag met mooi weer drie uur vrijwillig in een klein zaaltje zitten, terwijl buiten de zon schijnt, omdat iemand vindt dat ie een goeroe in de maak is en anderen tegen betaling daarvan moet laten genieten? Hoe gek kunnen wij worden?

Oftewel: BACK TO NORMAL!!!

implantaten

Aangezien ik regelmatig lange afstanden moet rijden, en ik houd niet van zachtjes rijden, haal ik nogal eens andere vrouwen in, natuurlijk ook wel mannen, maar dáár wilde ik het niet over hebben.

Er zijn veel types te onderscheiden.
De succesvolle vrouw, in de betere auto, daar valt niets over op te merken.
Rijdt goed, alleen dat multitasking heeft soms wel zijn invloed. Bellen met een hemelse blik of volledig in het onderwerp verdiept en dan valt toch ineens de snelheid terug.

De oude auto, altijd wel met één of twee kinderen achterin, die altijd eigenlijk al twee minuten te laat is. Eén arm naar achteren, maar heerlijke stuur- en wegbeheersing. Tja, dan moet je al zoveel borden in de lucht draaiend houden en dan ook nog die vier schijven op de weg in beweging zien te houden, en alle graspollen handig ontwijken.

De sector: ik moet wel, want hij rijdt niet vandaag. Vaak volgeladen, gewikkeld in een druk gesprek en dan wil de rijvaardigheid er nogal eens bij in schieten. Zolang ze de snelheid beperken vallen er meestal geen brokken.

Maar er is één categorie, die is niet naar leeftijd of type in te delen. Ik vraag me altijd af of de examinator die dag per ongeluk de koffie voor de kandidaat heeft opgedronken, volgestopt met Valium.
Schokkend beweegt de auto zich voort, voornamelijk telkens terugsturend naar de zijkant. In de auto zie je eerst een hele tijd niets, bij het inhalen, dan zie je een stoel die bijkans naar voren is gekanteld en de dame in kwestie is volledig weggedrukt door de stoel.

Met haar armen tot aan haar ellebogen zit ze geklemd om het stuur, haar kin -gesteld dat ze groot genoeg is- komt net boven het stuur uit en wordt sterk naar boven gericht in een poging om het stuur net niet te raken. Ze ziet eruit alsof de enige anticiperende beweging die ze kan maken is het opgelucht uitstappen zo dadelijk uit de auto.
Maar we zien het allemaal verkeerd: dit type bestuurder is geboren in de auto! Het stuur is geïmplanteerd in de borstpartij! Deze vrouwen sturen met hun hart, schakelen met hun navel en bedienen de knoppen met hun schouders! De beste anticipatie die zij in zich hebben is de snelheid, want voordat ze 55 rijden zitten ze al in de vijfde versnelling! Zo! Dan hebben we dat al vast maar gehad.

Tja......

En zou ik nu nog mijzelf in één van de genoemde categorieën in durven delen? Is het nu echt zo erg dat niet iedereen zich even zeker voelt op de weg? Wanneer ik niet zeker ben van welke afslag op de rotonde ik moet nemen, durf ik het best wel aan om nog een rondje te rijden. Het is niet erg om eens onzeker te zijn. Het is pas erg als je iemand aanmoedigt om wat ontspannen te rijden, dat ze met van spanning dichtgeknepen stem roepen: "Ik rijd ook ontspannen!"
Alhoewel, dát wordt ook wel eens overdreven. Staande naast het stoplicht zag ik in de auto naast me eens helemaal niets achter het stuur zitten. Ik zag ook geen stoel meer. Toen ik de auto inhaalde, omdat ie na de bocht nog steeds niet harder dan 15 km reed, schoot er ineens een vrouw omhoog, en keek verbaasd uit het zijraam.

Terwijl ik verder reed keek ik nog eens in mijn achterspiegel. De vrouw was weer achterover gaan liggen. De rest van het verkeer haalde haar in. Slaap maar lekker verder....

let's get wet.....

Tja, daar rijd je dan.'s Ochtends vroeg, de slaap nauwelijks uit de ogen, de gebruikelijke files en opstoppingen dapper verbijtend, want dat hoort er nu eenmaal bij. Ineens wordt je aandacht getrokken door een billboard. Reclame voor een ondergoedmerk: LET´S GET WET. Wat? Pardon? Een beledigendere uitnodiging tot sexuele uitspattingen heb ik nog nooit gehoord!

Vrouwen in Nederland, verenigt u en spreek hier mee schande van. De dame op de foto, ietwat gephotoshopt, blijkt bij nadere informatie een voormalig Olympisch zwemkampioene te zijn, die zich ondanks heksennagels toch als eerste het water wist door te klieven. Is dat het intellect van onze sport?

De ontering van een zo intieme daad, de verwording van onze moraal, en de begerigheid van onze marketeers om toch maar vooral ZEER EXTREEM op te willen vallen, ten koste van onze vrouwelijkheid, en NIEMAND die zich hieraan stoort!

Onze landelijke pers struikelt over de hoofddoekjes belasting van een zekere politieke partij, onze linksere partijen ijveren voor acceptering van onze andersgezinde medelanders die ervoor kiezen om deels danwel geheel hun lichaam te verbergen, alle facetten die wij van Onze Lieve Heer hebben ontvangen moeten worden verstopt, omdat wij als mensen elkaar zouden prikkelen en aanzetten tot buitenechtelijke uitstapjes. In de naam van de godsdienst nog wel!

Dat wij onze billen en borsten bedekken sinds de Hof van Eden, dat is algemeen geaccepteerd en, naar mijn mening, normaal. Dat sommige mensen menen dat verder door te moeten voeren, och, er zijn plaatsen genoeg in Nederland te noemen waar je op zondag, ongeacht het jaargetijde, met zwarte kousen en bedekt hoofd, twee- tot driemaal daags ter kerke gaat en wordt banggemaakt, want de angst regeert nog immer. Dat is ook een keuze. Dáárvoor ijvert zich geen mens, want dat is onbegonnen werk en daar valt geen eer aan te behalen.

In Nederland zijn we geëmancipeerd. En daar doen sommige vrouwen niet aan mee. Die accepteren dat ze geen plaats mogen nemen in de politieke partij. Dat is hun keuze.

Wanneer we deze groep gelijk op één lijn zetten met hun gehoofddoekte sexegenoten, dan komt het hele verhaal ineens in een heel ander licht te staan. Dan hebben we het niet langer over hoofddoekjesbelasting, maar hebben we het over de positie van de vrouw: thuis of zichzelf actief ontwikkelend, waar ze dat ook zou willen en onder door haar gekozen voorwaarden en omstandigheden. En in mijn ogen is het vloeken om uit naam van God de vrouw een achtergestelde positie op te dringen. Om haar te verbergen achter de voordeur of haar overmatig te bedekken. Wanneer wij vrouwen door God geschapen zijn uit een rib van de man, zodat wij dicht bij zijn hart zouden zijn en niet uit zijn hoofd, zodat wij ons niet verheven zouden voelen en niet uit zijn voeten, zodat wij ons niet zijn mindere hoeven voelen, dan is onze positie, dacht ik zo, klip en klaar!

Ik kan niet anders dan concluderen dat we voor een tweede emancipatieronde staan. De vraag is of de reeds geëmancipeerde vrouwen hun achtergebleven lotgenoten willen helpen. De vraag is ook of hun echtgenoten dit willen accepteren.

Als wij accepteren dat onze vrouwelijkheid, na die hele emancipatieronde, wordt geëtaleerd als een sexuele belediging dan komen we nooit uit de discussie. Ik wenste dat wij geëmancipeerde vrouwen de straten opgaan in een roep tot waardigheid. Wellicht dat een roep om onze waarde, en dan bedoel ik onze werkelijke waarde, eens wat inhoud zou kunnen geven aan de oppervlakkige discussie over hoofddoekjesbelasting en het gewenste gesprek over de gelijkheid van vrouwen en mannen op een werkelijk niveau kan tillen. En daarmee is onze geblondeerde politicus in een keer zijn munitie kwijt, want de discussie wordt dan overgenomen door vrouwen.

Dan wordt onze marketing-economie gedwongen om de vrouw haar juiste plaats te laten innemen en laat haar niet langer dienen als lustobject ter vermaak van onze haantjes!

En voor het geval het ondergoedmerk het nog niet wist: een BH is gewoon een kledingstuk met een functie, net zoals een herenonderbroek een opening voor heeft! Een lustobject van een BH maken, is alleen voor stiekemerds!

Ik ben er even niet!

Zo nu en dan moet ik iemand bellen die ik niet ken. Zo iemand heeft dan ineens de voicemail aanstaan. "Ik ben er even niet"

Tja, ik ben er even niet. Hoezo? Ben je van deze bol verdwenen? Is je telefoon in vreemde handen verdwenen? Ben je uitgegumd?

Vreemd is dat, hoe mensen elkaar tegenwoordig menen te moeten benaderen. Je wilt, en het liefst wil je een adresboek op je telefoon, als het even kan, van meer dan 100 of liever, meer dan 200 "vrienden" en als je er geen zin aan hebt, dan "ben je er niet". Waar ben je dan niet?

Maar goed, ik zal wel veel te moeilijke vragen stellen. Sommige mensen zijn zo belangrijk, die mogen er even niet "zijn". Het voordeel van een mobiele telefoon was, volgens mij, dat je altijd en overal dat apparaatje mee kunt sjouwen en dus overal bereikbaar bent. Dus als "je er even niet bent" dan is dat een excuus voor al die mensen die je hebt gebedeld om hun mobiele nummer, om te weten dat je zo belangrijk bent, dat je uitgegumd kunt worden, op commando. Ho! Stop! Je mag mij niet altijd bereiken, want ik heb ook mijn rust nodig van die 100, of 200 mensen die ik heb toegevoegd aan mijn adresboek, of voor wie ik mijn mobiele nummer heb achtergelaten.

Ach, ik moet maar zo denken, al die mensen willen niet altijd door de supermarkt lopen bleren dat ze boodschappen lopen te doen, tegen wie maar zo stom is om hen in de supermarkt te bellen....

Dus ik geef mijn mobiele nummer niet zomaar aan iedereen die zijn telefoonboek wil vullen. Bel me alleen als het nodig is.... Het enige dat er kan gebeuren is dat ik even niet BEREIKBAAR ben. Fijn voor de een, jammer voor een ander, maar ik ben ER 24 uur per dag

kuddegeest

Wat een heerlijke zaterdagmiddag! Rijden door Gelderland en dan kom je ineens een kudde schapen tegen. Nietsvermoedend sla je aan het fotograferen en ineens vind je jezelf terug omringd door ruim zestig schapen die zich te goed doen aan het prachtige frisgroene gras. Ik wilde het bruggetje oversteken om weer terug te lopen naar de auto en te laat kwam ik erachter dat als er één schaap over de brug is, dat de rest er gelijk achteraan komt. Vast!!
Ik kreeg het advies om stil te blijven staan, dan zou er niets gebeuren. Wanneer ik zou meelopen, werd ik onder de voet gelopen. Staande tussen de warme, geurende (stinkende?) schapen realiseerde ik mij dat ik op dat moment een eenling was in de kudde. Ongeduldig drongen de schapen om mij heen, verder, naar de volgende weide met lonkend gras. Vlak bij het hek liepen ze mij opnieuw vast. Ze struikelden over elkaar om allemaal tegelijk door het hek te kunnen, maar lieten mij gewoon staan. Met hun warme vacht schuurden ze langs mij heen.
Beladen met poep aan mijn schoenen kon ik uiteindelijk terug naar de auto lopen.