50+

Hier móet ik natuurlijk op reageren! Dat was mijn eerste gedachte toen deze discussie een aanvang nam.
Wij zijn de generatie baby-boomers, lees er ‘Pier en Oceaan’ maar op na. Wij werden grootgebracht in zuinigheid en spaarzaamheid, wij hadden niets in te brengen dan Lege Briefjes, Eten wat de Pot Schaft en Later als je eigen Schoorsteen Rookt en meer van dat soort wijsheden waarmee we kort werden gehouden.
En dan komt er nu een stel van die hoge Omes, die zelf allang hun schaapjes op het droge hebben en er riant op los leven en die menen de 50+ generatie te mogen beknotten, door te dreigen met “anders gaan we je ontslaan!”
Diezelfde hoge Omes die dank zij de inbreng van die 50+-ers er nu riant op los kunnen leven.
Natuurlijk moet je jong en vers bloed inbrengen. Natuurlijk hebben die een studieschuld. Natuurlijk moet die worden afgelost. Maar dat hebben ze zelf ook moeten doen, door hard te werken. Was daar iets mis mee? Ik dacht het niet!
En die productiviteit van 50+-ers? Die hebben jarenlange ervaring waar ze op kunnen vertrouwen, en dat vertrouwen wordt inderdaad wel eens geschaad. En natuurlijk drijven die op een routine. Maar ze hebben wel een hoop meegemaakt en schieten niet onmiddellijk in de stress. Door hun levenservaring kunnen ze rustig reageren en iets beter evalueren dan al die jonge honden, die voor 80% uit bluf bestaan. In onze generatie wordt minder gelogen op een CV, daar durf ik om te wedden. Die jonge honden durven hun ervaring te putten uit een krantenwijkje.
Zelfs universiteitsgeschoolde medewerkers die in een onderzoek durven aan te geven dat een onderzoek geflatteerd mag worden als dat beter uitkomt voor de uitslag van het onderzoek en het misschien/waarschijnlijk zo is. Dat ze zich bogen op niet-gedane onderzoeken!
Mijn generatie die niet meer aan het werk kan komen, want ze hebben liever iemand die ze naar de mond praat, in plaats van iemand die zich kan bogen op ervaring. Dit weekend zag ik nog een heldere vrouw op tv, een office-manager met een ruime ervaring, die per dag gemiddeld één tot twee sollicitaties uitstuurde, en dat al anderhalf jaar lang. Maar ja, die hoge Omes hebben liever een jong en kittig ding met pronte borstjes, zodat ze eventueel nog voor meer functies kan dienen. Want de hele discussie over relaties op het werk is inmiddels ook een zachte dood gestorven.
En het zou mij niet verbazen als de Paus hierin ook een aandeel had, met zijn vooroorlogse ideeën over huwelijk en kinderen. Zoals onze trouwe Wim Kan altijd zei: als je het spel niet beoefent moet je je ook niet met de spelregels bemoeien.
Maar terug naar onze generatie.
Wij maakten het mogelijk dat onze ouders een riant pensioen ontvingen. Van diezelfde pensioenfondsen waar nu de graaiers zitten. Hup, de overheid investeert ook in IJsland, dus waarom wij niet?
In Spanje, het noodlijdende Spanje, bevindt zich een klein dorp met allemaal inwoners met een bovengemiddeld inkomen. Dit dorp dreigde failliet te worden verklaard. De bewoners staken de koppen bij elkaar, ontsloegen de bestuurders en namen zelf het bestuur over. De ultieme anarchie. En vervolgens werden de auto’s van de zaak, het eten op kosten van de gemeenschap en meer van dit soort onnozelheden afgeschaft, de budgetten werden onder de loep genomen, met als resultaat inmiddels dat er een overschot op de jaarlijkse begroting is ontstaan.
Ik vrees het ergste voor onze regering, van de leiders van al onze bedrijven.
En ik wed dat we onze begroting binnen een jaar sluitend zouden krijgen, en dat al onze 50+-ers binnen een half jaar weer allemaal aan het werk zijn. Tot volle tevredenheid. En iedereen een goed pensioen, in plaats van dat de huidige bestuurders verder hun zakken vullen.
Komen die jonge honden eindelijk er aan toe om hun studieschuld af te lossen…..