lace-knitting

I have been knitting ever since I can remember. I started with simple sweaters, continued with some more complicated patterns and had a friend with a woolshop, who asked me to do the more complicated stuff, like Entrelac with pure silk. I stopped for some years, forgot that I had knitting needles but found my way back last year with beautiful Mohair from South-Africa. Never wondered what my skills were and what difficulties I could handle.
So I decided, laying my hands on some gorgeously dyed yarn, mohair & merino in lace quality, to start with lace-knitting and see if I could get there.
This was my yarn:

I discovered a nice Ravelry pattern, see
http://www.ravelry.com/patterns/library/westerwaldwaves

I adjusted the pattern line, in order to play with the yarns and have some symetry

And this is my result

Te koop: De Dommel 41, Goirle

Te koop: De Dommel 41, Goirle

bonus

He, wacht eens even! We voeren hier in Nederland discussies over van alles en nog wat. Over het algemeen is er dan ééntje die zijn best doet om een dusdanig argument te geven dat de discussie hiermee wordt afgesloten.
Maar in onze huidig kabinet, wat uitmunt in mini-politiek, vergeten we zo langzamerhand de hoofdzaken.

Natuurlijk heeft iemand met capaciteiten recht op een wat betere beloning! Maar waarom heeft iemand het recht om stinkend rijk te zijn ten koste van de rest? Waarom heeft ooit iemand de brutaliteit gehad om een NORM te stellen? De premier-norm als ultimo?
Zou een garage kunnen draaien zonder zijn monteurs? Geeft dat iemand dan het recht om tien keer of meer het salaris van die monteur te vangen, alleen omdat hij in alle boekjes mag kijken? Zou een directeur van een grote bank of een grote multinational kunnen bedrijfvoeren zonder zijn grondpersoneel? Alleen omdat Jantje, Pietje of Klaasje jaren terug het idee heeft gehad om een bedrijfje te beginnen, wat toevallig goed draaide, mag hij dan nu een directeur op een plaats zetten en daar onmogelijke bedragen voor geven als beloning?
Is het leiden van een groot bedrijf niet voor het merendeel afhankelijk van het personeel op de werkvloer dat er uiteindelijk voor zorgt dat het allemaal gebeurt zoals meneer de directeur het nu eenmaal graag wil?
Waar is ons gezonde verstand gebleven?
Gaan we dan alleen nog maar voor het kerstpakket en een complimentje van de directie?

In de bankenwereld schijnt ieder gevoel voor redelijkheid werkelijk compleet zoek te zijn. Je leidt een bank, helpt de zaak naar zijn verdoemenis, en vervolgens mag je je bonus opstrijken. Stond in het contract.
Het volk mort, de journalisten stoken het vuurtje op, en alles ebt langzaam weg.

We worden geschoffeerd!
We gaan met zijn allen om tafel zitten om de directie ter wille te zijn en gaan dan praten over bezuinigingen. Want de directie levert ook salaris in. Maar wat we met zijn allen niet weten, en waarschijnlijk willen we dat ook niet weten, is dat diezelfde directie al een cultuur heeft ontwikkeld van declaraties, waarop geen enkele bezuiniging plaats vindt. De zonnebril van Wouter Bos, die arme man, die verdiende toch niet genoeg om een zonnebril te kunnen kopen! Als je 7300 euro per maand verdient, en je salaris wordt met 190 euro gekort, dan kun je toch geen zonnebril meer betalen? Maar niemand weet meer iets van de zonnebril van Woutertje Bos. Vergeten.
Want ja, die goed betaalde mensen hebben verantwoordelijkheden. En zorgen. Over de rest van Nederland die armoe lijdt.

We verdwijnen met zijn allen in een wereld van mooie plaatjes. Auto met chauffeur. Gladde heren met een stalen smoel en een mooi praatje. Alles voor de buitenwereld. We moeten de rest van de wereld het idee geven dat hun geld goed besteed wordt...

Rekenen.

Het lijkt zo simpel: je hebt een bedrijf en je maakt iets. Wat, dat maakt niet uit. Je hebt wat geld en je product levert meer geld op dan het kost om het te maken. Op een gegeven moment bedenk je je dat het wel handig is om iemand aan te nemen die de telefoon voor je opneemt. Dat kan er wel vanaf, zoveel verdiensten heb je wel. Omdat zo iemand er wel de hele dag moet zitten en echt niet de hele dag aan de telefoon hoeft te zitten, geef je zo iemand ook wat administratieve klusjes. De verdiensten schieten omhoog omdat jij meer je handen vrij hebt om inkomsten te genereren. Omdat de persoon die je helpt aan de telefoon en met je administratie dit mogelijk maakt, geef je aan het eind van het jaar een leuke bonus met Kerst.
Dat is het markt-principe.
Het motiveert je medewerker, en op deze basis wordt het bedrijf enkele malen verder uitgebreid met wat meer medewerkers met meer taken, en de winst blijft groeien.


Ineens blijkt de wereld om je heen van een ander principe te zijn.
De belastingdienst vraagt voor al die medewerkers een pittige bijdrage. Voor elke € 20,- uurloon die je aan je medewerkers betaalt, moet je aan de regering een flinke extra som geld betalen. Dat betekent dat je per medewerker soms het dubbele kwijt bent.

Dan komt er de ene na de andere crisis om de hoek scheuren. De verkopen stagneren, maar je kosten blijven stijgen. Het feit dat je altijd een goed en winstgevend bedrijf had, is voor de geleerden in Den Haag reden om je extra te belasten. Via allerlei geheimzinnige regeltjes onttrekken ze steeds meer van je winst. Je moet mensen ontslaan en uiteindelijk ben je failliet.
De banken en de curator beamen dat er eigenlijk geen enkele reden was om aan te nemen dat je product niet goed genoeg zou zijn. Moedertje Staat realiseerde en realiseert zich nog steeds niet dat het meepikken van de kersen op de taart uiteindelijk leidt tot een steeds groter wordende crisis, meer faillissementen en steeds minder werk voor een steeds groter wordende groep mensen.

Waarom?

Waarom moet een bedrijf niet alleen zijn eigen personeel voorzien van inkomen maar ook de Staat? Natuurlijk, belasting betalen, prima, maar waar houdt het op?
Stel dat het in stand houden van een bedrijf zoals hier geschetst € 200,- per uur kost, om personeel aan te houden en te belonen. Waarom moet de Staat dan nog eens € 200,- eisen om haar eigen levenstandaard in de eerste plaats en de rest van de bijzaken in de laatste plaats op te houden? Is het verkopen van een goed product, waarop de Staat 21% BTW heft en ontvangt niet voldoende? Is het in stand houden van een goede werkgelegenheid niet een eerste eis? Door dit soort risico’s te nemen is er steeds meer noodzaak tot het verstrekken van uitkeringen en daarmee schiet de Staat zich in zijn eigen voet. Je verhoogt de belastingen, maakt het bedrijven onmogelijk om te blijven bestaan en krijgt daarvoor zelf de steeds hoger wordende rekening gepresenteerd.

Er zijn bedrijven die hierop speculeren. Gigantische omzetten maken, maar verlies blijven draaien. De schulden lopen op, tot op een gegeven moment het failliet dreigt. De leiding heeft de schaapjes inmiddels op het droge, vertrekt en laat de Staat met een giga schuld achter. De leiding lacht in haar vuistje en de Staat is weer goed voor honderden werklozen extra. Straffeloos.

We leven in een wereld die tenonder gaat aan de rijken. Die steeds rijker worden. Gewetenloos.
We staan toe dat er een partij komt voor de dieren. Dierenanarchisten. Zo zielig, die kippetjes die niet meer op hun poten kunnen staan.
Ondertussen ontstaat er een steeds groter wordende groep kinderen, die wordt verwaarloosd. Die allergisch wordt van de Mac. Dat is alleen niet belangrijk genoeg om hoofdnieuws te zijn.

Nee, we moeten onszelf leren om niet teveel te piekeren. We gaan met zijn allen strijden om de rechten van de dieren. De strijd om de Rechten van het Kind vergeten we maar, daar valt niet tegenop te vechten. We gaan discussiëren of we een demente bejaarde nog wel een nieuwe heup gaan geven. In plaats van dat we gaan discussiëren of we die bejaarde nog wel een menswaardig bestaan hebben gegeven. De kosten zijn belangrijker dan het humane aspect. Verzorgers worden uitgekozen op basis van diploma’s, in plaats van op hun vermogen om te gaan met mensen. En die verzorgers moeten worden 'gemanaged'. Ik zou liever als bejaarde een verzorger hebben die vraagt hoe of het met mij is, dan iemand die een perfect verbandje kan leggen.
Diezelfde verzorger, waar de Staat ook aan verdient. Komen we weer terug op dat bedrijfje. Want waarom kosten die verzorgers zoveel?
Juist ja, omdat de Staat er zoveel aan moet verdienen. Dan liever werkloos. En die bejaarden? Och, die worden wegbezuinigd.

50+

Hier móet ik natuurlijk op reageren! Dat was mijn eerste gedachte toen deze discussie een aanvang nam.
Wij zijn de generatie baby-boomers, lees er ‘Pier en Oceaan’ maar op na. Wij werden grootgebracht in zuinigheid en spaarzaamheid, wij hadden niets in te brengen dan Lege Briefjes, Eten wat de Pot Schaft en Later als je eigen Schoorsteen Rookt en meer van dat soort wijsheden waarmee we kort werden gehouden.
En dan komt er nu een stel van die hoge Omes, die zelf allang hun schaapjes op het droge hebben en er riant op los leven en die menen de 50+ generatie te mogen beknotten, door te dreigen met “anders gaan we je ontslaan!”
Diezelfde hoge Omes die dank zij de inbreng van die 50+-ers er nu riant op los kunnen leven.
Natuurlijk moet je jong en vers bloed inbrengen. Natuurlijk hebben die een studieschuld. Natuurlijk moet die worden afgelost. Maar dat hebben ze zelf ook moeten doen, door hard te werken. Was daar iets mis mee? Ik dacht het niet!
En die productiviteit van 50+-ers? Die hebben jarenlange ervaring waar ze op kunnen vertrouwen, en dat vertrouwen wordt inderdaad wel eens geschaad. En natuurlijk drijven die op een routine. Maar ze hebben wel een hoop meegemaakt en schieten niet onmiddellijk in de stress. Door hun levenservaring kunnen ze rustig reageren en iets beter evalueren dan al die jonge honden, die voor 80% uit bluf bestaan. In onze generatie wordt minder gelogen op een CV, daar durf ik om te wedden. Die jonge honden durven hun ervaring te putten uit een krantenwijkje.
Zelfs universiteitsgeschoolde medewerkers die in een onderzoek durven aan te geven dat een onderzoek geflatteerd mag worden als dat beter uitkomt voor de uitslag van het onderzoek en het misschien/waarschijnlijk zo is. Dat ze zich bogen op niet-gedane onderzoeken!
Mijn generatie die niet meer aan het werk kan komen, want ze hebben liever iemand die ze naar de mond praat, in plaats van iemand die zich kan bogen op ervaring. Dit weekend zag ik nog een heldere vrouw op tv, een office-manager met een ruime ervaring, die per dag gemiddeld één tot twee sollicitaties uitstuurde, en dat al anderhalf jaar lang. Maar ja, die hoge Omes hebben liever een jong en kittig ding met pronte borstjes, zodat ze eventueel nog voor meer functies kan dienen. Want de hele discussie over relaties op het werk is inmiddels ook een zachte dood gestorven.
En het zou mij niet verbazen als de Paus hierin ook een aandeel had, met zijn vooroorlogse ideeën over huwelijk en kinderen. Zoals onze trouwe Wim Kan altijd zei: als je het spel niet beoefent moet je je ook niet met de spelregels bemoeien.
Maar terug naar onze generatie.
Wij maakten het mogelijk dat onze ouders een riant pensioen ontvingen. Van diezelfde pensioenfondsen waar nu de graaiers zitten. Hup, de overheid investeert ook in IJsland, dus waarom wij niet?
In Spanje, het noodlijdende Spanje, bevindt zich een klein dorp met allemaal inwoners met een bovengemiddeld inkomen. Dit dorp dreigde failliet te worden verklaard. De bewoners staken de koppen bij elkaar, ontsloegen de bestuurders en namen zelf het bestuur over. De ultieme anarchie. En vervolgens werden de auto’s van de zaak, het eten op kosten van de gemeenschap en meer van dit soort onnozelheden afgeschaft, de budgetten werden onder de loep genomen, met als resultaat inmiddels dat er een overschot op de jaarlijkse begroting is ontstaan.
Ik vrees het ergste voor onze regering, van de leiders van al onze bedrijven.
En ik wed dat we onze begroting binnen een jaar sluitend zouden krijgen, en dat al onze 50+-ers binnen een half jaar weer allemaal aan het werk zijn. Tot volle tevredenheid. En iedereen een goed pensioen, in plaats van dat de huidige bestuurders verder hun zakken vullen.
Komen die jonge honden eindelijk er aan toe om hun studieschuld af te lossen…..

Omzien naar elkaar

Op zaterdagmiddag rijden we graag een rondje door de polder. Het liefst binnenweggetjes, mooie plekjes opzoeken en of het nu regent, sneeuwt of de zon schijnt, er zijn altijd prachtige plekjes te vinden.
Afgelopen zaterdag reden we weer een mooie ronde tussen de besneeuwde velden. Er stond zo nu en dan een enkele pony, helemaal natgeregend en vooral veel schapen. We zagen ook nog een reetje wegschieten over een sneeuwveld.
Op een gegeven moment reden we langs een groot weiland met schapen. Tot onze ontzetting viel een schaap een ander schaap aan, hij stootte met alle kracht het beestje ondersteboven. Helemaal verstijfd bleef het dier liggen en lag nog een beetje te stuiptrekken. Nogmaals nam de aanvaller een aanloop en sprong bovenop het schaap.
Inmiddels waren de andere schapen op het veld aan komen lopen. De aanvaller werd door een ander schaap weggedreven. Heftig schoppend met zijn ene voorpoot zagen we dat het schaap door de andere werd gekalmeerd door dicht tegen hem aan te blijven staan.
Het aangevallen schaap was door een paar andere schapen inmiddels weer overeind geduwd en werd tussen twee schapen geduwd om bij te komen. Van achter uit het weiland kwamen inmiddels nog meer schapen aanlopen. Twee hiervan gingen rond de aanvaller staan en benamen het schaap even alle zicht door hun kop voor de kop van de aanvaller te houden. Langzaam zagen we het schaap weer tot rust komen. Het heftige schoppen met de voorpoot nam af.

Kijk, dat is wat wij langzaam maar zeker zijn verloren als mensen. Het vermogen om het aangevallen schaap te troosten en het vermogen om de aanvaller tot rede te brengen.
In zo’n geval wordt er onmiddellijk geroepen om politie, of een beroepsdeskundige.
Terwijl wij zelf in staat zouden moeten worden geacht om de situatie meester te worden en zo’n aanvaller te kalmeren. Wij zijn als mensen bang voor elkaar, bang gemaakt door de kerk, door psychologen, politie, rechters en doktoren. Wij zijn erger aan het worden dan het kaste-systeem in India, wij denken zelf dat we normaal zijn, en de rest is gek.
Ouders zijn bang voor hun kinderen en krijgen daarvoor chemische middelen zodat ze niet langer bang hoeven te zijn.
Mensen zijn bang om hun baan te verliezen, dus proberen ze door stoer gedrag positief op te vallen bij de baas.
Ons sociale systeem is zodanig ingericht dat we niet langer een kopje suiker lenen bij de buurvrouw, maar eten gaan halen bij de voedselbank. En dan zodanig dat de buurt het liever niet merkt. We zijn bang voor de reactie van de straat.
We zijn bang voor de Belastingdienst, bang voor de Banken, bang voor de Sociale Dienst, terwijl die instanties helemaal zijn ingericht op het omgaan met agressieve klanten. We zijn dus bang voor elkaar. Bang voor de buren.

Ergens gaat het helemaal mis met onze samenleving. Misschien moeten we maar eens in de leer bij de schapen. Die hebben allemaal hetzelfde vachtje en scheuren allemaal aan hetzelfde gras. En ze hebben geen zakjes om het op te slaan. Als ze honger hebben, dan grazen ze, en als ze geen honger hebben dan lopen ze wat rond. Als het nat is, staan ze op een kluitje bij elkaar en als de zon schijnt dan zoeken ze een lekker plekje om tevreden te gaan liggen genieten.
Wij mensen zijn gezegend met hersens, maar zo langzamerhand vraag ik me af wie of er beter af zijn.

Huis te koop

Komt dat even goed uit!
Ik ben net twee jaar terug de trotse bezitter geworden van het diploma register-interieurontwerpster, en nu wil ik mijn eigen huis verkopen. Zie ik dus overal tips en tricks, cursussen fotografie voor interieurs, krijg ik vervolgens een makelaar over de vloer die mij zijn eigen interieurontwerpster in de maag wil splitsen, want dat zit in de deal, zeurt hij over een videofilmpje wat hij standaard laat maken, kan ik luid juichend zeggen: dat wil ik niet, dat heb ik niet nodig, want ik kan het zelf!
Nu moet je natuurlijk wel tien keer zo kritisch zijn, want wat je elke dag om je heen ziet, stoort je nooit zo gauw.
Een stekkerdoos die je opgelucht op je logeerkamer hebt geinstalleerd blijkt ineens een vervelend onderdeel van een verder prachtige foto.
Een heel persoonlijke foto-uitstalling met allemaal dierbaren of met gekke foto's van de kinderen: kan niet op de foto.

Gaandeweg begint het huis opgeruimd te raken. De tuin, waarover de kinderen zeiden, dat ik die nooit goed op de foto zou kunnen krijgen, heeft met al zijn groenheid gezorgd voor een prachtige, ruimtelijke foto.

Het bord "te Koop" ligt al klaar, maar ik ben nog niet zo ver. De zolder moet nog verder worden geordend, enkele kasten moeten nog geleegd dan wel weggegooid worden.

Wordt vervolgd!