Lime groene mohair

Kijk eens wat leuk! Prachtige lime-kleurige mohairplaid in de Elle Decoration van juni! Met dank aan Wannekes!

Journaille

Ik voel het aan mijn water: er gaat een hoop veranderen in de journalistiek! Volgens mij is datgene wat er zich momenteel in London afspeelt, slechts een topje van de ijsberg. Het is iets wat langzaam in beweging lijkt te komen, maar als het aan mij ligt, is het niet te stuiten.
Laat me eerlijk zijn: ik heb geen journalistieke opleiding gevolgd, noch ambities in die richting. Is een journalist iemand die zijn mening geeft? Het nieuws kleurt? Of is het iemand die een gebeurtenis verslaat? Facts & figures?
Laten we eens even teruggaan naar één van mijn favoriete gebeurtenissen van de afgelopen tijd: de zoveelste celebrity-bruiloft. In Monaco dit keer. De dagen voorafgaand aan de gebeurtenis werd gemeld dat de bruid al op weg was naar het vliegveld, naar huis. Hoezo? Heeft ze dat zelf verteld? Is er iemand die het rechtstreeks uit haar eigen mond heeft vernomen? Ik denk het niet. Dus: speculatie.
En wat kan het wie dan ook schelen of Prinses Amalia al aan haar fietsenrekje bezig is, of alle tandjes nog recht op een rijtje staan? Moet dat nu echt, dat verplichte foto-moment als die mensen op vakantie zijn, dat Maxima trots vertelt dat haar kinderen net zo zijn als alle andere kinderen? Gaan wij daar nou echt rustiger om slapen? Ik denk het niet.
Die wijd verspreide gedachte dat wij iemands ademtocht tot in zijn keel moeten volgen, al dat ellendige gedoe om BN-ers. Doodvermoeiend.
Het feit dat er wellicht op dit moment ergens een kind wordt geboren, waarvoor de ouders zes jaar bezig zijn geweest om dat te krijgen, is veel ontroerender dan Mrs Victoria Beckham die weer een nieuw paradepaardje in haar lijn van nageslacht heeft toegevoegd: een meisje waarvoor je jurkjes kunt kopen....
Ieder heeft zijn eigen blijde gebeurtenissen en zijn eigen verdriet en of dat nu in de krant komt of niet, dat verandert niets aan de zaak.

We zouden ons moeten schamen dat wij pas in actie komen bij een hongersnood als een fotograaf een aandoenlijk beeld van de gebeurtenis heeft getoond, in de vorm van een uitgehongerde baby, of nog erger.
Maar nee, in plaats daarvan houden we ons bezig met afluisteren van mobiele telefoons. We willen zo graag ieders privéleven op straat. En als we het niet zeker weten, dan gokken we wel. En als er een ongeluk is gebeurd op de snelweg, heb je aan de ene kant file vanwege de geblokkeerde weg, en aan de andere kant file vanwege de kijkers. Wat voor mensen zijn wij toch?
Dan komen mensen totaal aangeslagen thuis, omdat er ergens een bloederige arm lag, en dan moeten ze vervolgens worden bijgestaan door traumahulpverleners, omdat ze dat beeld niet aankunnen. Waarom kijken ze dan? Is dat het pornografisch element in ieder mens, dat wordt gevoed door uitersten? En kunnen we zonder niet meer leven?

Het wordt hard tijd dat de journalistiek eens flink op de schop gaat. Uiteindelijk, volgens Joris Luyendijk, komen alle verhalen in oorsprong uit één en dezelfde koker. Uit economische overwegingen. Gebaseerd op één of soms enkele getuigenissen, die door 32 verschillende journalisten op hun eigen wijze worden geïnterpreteerd.

Ik ga vanavond ganzeborden met de familie. Doppinda's erbij en dan gaan we lekker nostalgisch doen. Er was ook nog wel wat goeds in die goeie ouwe tijd, toen we nog geen apps hadden....