Al geruime tijd "zit" ik ook op Twitter.Van allerlei mensen probeer ik te volgen, vanuit privé interesse, of wellicht zakelijk. De sector BN-ers heb ik toch grotendeels overgeslagen. Het interesseert mij namelijk niets of Femke Halsema in bad ging.
Dat het een krachtig medium is, blijkt toch wel uit meerdere dingen. Ik heb deze weblog gestart en zonder Twitter had ik geen lezers gehad.
Wanneer je een keer ergens echt kwaad over bent, of je staat met de rug tegen de muur vanwege een of andere hopeloze oplichter, dan is het heerlijk om even je hart te luchten, en je krijgt, als je het goed doet, geheid reacties.
Dit voorjaar heb ik na een operatie geruime tijd in de lappenmand gezeten. Ik had niet zo de behoefte om mijn gal via Twitter te spuwen, want dat houdt je voor jezelf, tenminste dat vind ik...
En aan ziek zijn kan nou eenmaal niemand wat doen. En dooddoeners heb ik ook niks aan.
Een heel ander verhaal is het verhaal van Hans Groeneweg. Met een hoop zelfspot, cynisme, maar ook met oprechte machteloosheid heeft hij via Twitter zijn ervaringen gedeeld in zijn ziekteproces. Van rolstoelen, verpleegsters, revalidatiecentra tot broccolicres, niets was hem te veel. Hoe benauwd hij ook was, hij was nimmer te beroerd om dan zelfs op 1 april nog een bak uit te halen met zijn lezers.
Nu is het dan bijna over. En nog steeds, tot mijn ontroering, verzamelt hij het kleine beetje energie om zijn I-pad op schoot te nemen en al zijn trouwe lezers, volgers, sterkte-wensers, nachtzusters en vrienden allemaal persoonlijk vaarwel te zeggen.
Gisteren heb ik nog eens gescrold over zijn weblogpagina. Met opnieuw verbazing lees ik zijn stemmingen, zijn kritieken, zijn lolletjes, zijn pindakaashumor en zijn wipkip-bezigheden.
Die man verdient een eeuwigdurend gedenkteken, al was het maar dat iedere wipkip wordt omgedoopt in een wipkipdotnl
Toen hij recent weer in het ziekenhuis lag, heb ik hem een kaartje gestuurd.
Ik wilde hem graag laten weten dat zelfs als het orgel uitvalt, dat er nog wel verder kan worden gezongen.
Dus er wordt nog wel verder gezongen, maar we hebben een beetje meer moeite om de maat en de wijs te houden zonder orgel.
Dank je Hans, voor je begeleiding. De wereld is een beetje minder zonder jou, maar de echo klinkt voort.
Zie http://oogwerkdotnl.wordpress.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten