De bananenrepubliek New York

Dat was me even schrikken deze week! Net zoals in Florida mag je daar in het openbaar voortaan ook nauwelijks meer roken.

De burgemeester van New York, Michael Bloomberg, schijnt een fervent anti-roker te zijn, dus heeft ie dat besluit er even doorheen gejast. Hij vergeet voor het gemak even dat in de States, en dus vooral in het übervolle New York, de meest smerige en vervuilende auto’s ter wereld rijden.

Amerika. Vreemd land. De president van dit land heeft wat menselijker trekjes als de koningin van Engeland, die, net als Obama deze week, een Guinness kreeg voorgeschoteld en er vriendelijk naar bleef staan kijken, alsof het een museumstuk was. Obama dronk het gehoorzaam op. Of ie het echt lekker vond, vertelt het verhaal niet.

Een paar jaar terug had het bedrijf waar ik werkte, enkele Amerikaanse collega’s op bezoek. Of ik die ’s ochtends uit het hotel wilde oppikken. Tuurlijk. Handig laverend tussen het verkeer, kwam ik op de goede baan terecht om links af te kunnen slaan naar de fabriek.

“If you were to drive like this in the States, you would surely get a lawsuit” zei de collega, van origine Zweeds, maar al jaren in de USA woonachtig.

Ik was eens op vakantie in de Algarve, Portugal. In het heerlijke avondzonnetje zat ik buiten op het terras te genieten van een heerlijke witte Portugese wijn, met een sigaretje. Naast mij, buiten, zat een Amerikaans echtpaar, dat mij vriendelijk verzocht om mijn sigaret uit te maken, want de Lady werd er niet goed van.

In Amerika mag je iedereen voor van alles vervolgen. Als je een scheet laat en de buurman heeft daar last van, kun je via de arts die je darmprobleem onder controle probeert te krijgen, door de rechter worden gedaagd tot genoegdoening voor het leed van de buurman.

Maar Amerika weigert het Kyoto-verdrag te tekenen. Terwijl geen land ter aarde zo ontzettend veel Co2-uitstoot veroorzaakt als zij.

Dus waarom nu die hetze tegen het roken? Omdat je er kanker van krijgt? Van zeuren krijg je kanker. Van luchtvervuiling krijg je kanker.

Amerika heeft nog steeds geen dekkend gezondheidszorgsysteem.

Je kunt daar, geloof ik, beter advocaat worden, dan arts.

Een goede vriend van mij reisde samen met zijn Amerikaanse agent door de States. De agent werd ziek, erg ziek. Mijn collega kwam met de halfdode en volledig bewusteloze agent in de armen de eerste hulp binnen. “Who is going to pay for this patient?” vroeg het personeel. Pas toen de creditcard uit zijn achterzak was gehaald en geverifieerd, werd de comateuze man overgenomen en op een brancard gelegd. Het feit dat die twee minuten voor de centencontrole wellicht fataal hadden kunnen zijn, deed er niet toe. De eed van Hippocrates, die iedere arts moet afleggen, legt het in Amerika af tegen de Eed van Mammon.

Dus zal ik wel nooit naar New York gaan, zelfs als mijn poging om te gaan stoppen met roken gaat lukken. De macht van de burgemeester, die uitsluitend op persoonlijke titel deze maatregel heeft weten door te voeren, is voor mij dermate walgingwekkend dat ik er geen zin meer aan heb.

Daarnaast ben ik iemand die een hekel heeft aan grote, drukke, volle steden.

Ik kom nogal eens in Antwerpen. Heerlijk genieten van verrukkelijk eten, een heerlijk biertje op de Groenmarkt.

Minstens zes keer per nacht word ik gewekt door de sirene van politie of een ziekenauto.

Om maar te zwijgen over de vreselijke stank die er hangt. Als we dan ’s ochtends de stad weer uit rijden, krijg ik telkens de aandrang om te roepen: “Stop, stop” als we langs prachtige weilanden rijden, met koeien tot hun knieën in de mist. Dan draai ik langzaam het raam open en adem weer die heerlijke buitenlucht in. Waar je mag doen en laten wat je wilt. Waar niet diegene die de macht heeft, zijn eigen spielereitjes in uit kan leven.

Waar de lucht vrij is van de overheersing door een stelletje idioten, die door het geld van vriendjes (echte vrienden, Stine Jensen?) de ruimte hebben gekregen om hun eigen Sim-City te ontwerpen.

Want macht corrumpeert, hoe je het ook wendt of keert.

Al gaat het maar om een stukkie lucht tussen de bomen.

Bruiloften

Tja, ik ontkom er weer eens niet aan. Commentaar leveren op bruiloften blijft leuk. Dit weekend zagen we de bruiloft van the Son Of...
Bruid was prima, bruidegom leek meer op het weermannetje op een weerhuisje, maar goed, het was eens wat anders als een donkerblauw pak of jacquet.
Iemand vroeg zich af waarom de hoeden van alle dames allemaal in zo´n rare hoek over het gezicht vielen. Nou, simpel, daarmee konden ze hun triomfantelijke blik verbergen, die blik van "IK Ben Uitgenodigd!!"
Alles kwam voorbij, van gratenpakhuis tot slagroomtaart.
Voorzover ik het kon zien, waren de meest vrolijke mensen de zus van de bruid en de broer van de bruidegom.

Het mooiste moment kwam toen tijdens de preek van de Bisschop de camera afdwaalde naar het publiek.
Gaap.
Gaap.
HUH, en met een plons kwam je ineens op aarde. Daar, een ontsnapte gevangene uit Azkaban. Bellatrix, met een gemene glimlach! Gehuld in de nieuwe kleur NUDE, maar niet te ontkennen. Die blik in de ogen! Die Ogen!
Stil maar, het was een verkeerde mix van seizoenen..
Toevallig had ik die week van een of andere make-up zelfverklaarde godheid gelezen, dat met de nieuwe trend, NUDE, je NIET de fout moest maken om bijvoorbeeld smokey eyes te combineren. De dochter van Andrew en Fergie had dit artikel toevallig gemist blijkbaar.
Het had nog zo kunnen zijn dat ze haar toverstokje had weggemoffeld in haar hoedje. Ze behoorde tot die categorie gasten die in een auto van en naar de gelegenheid werden gereden.
Het overige deel van de gasten werd in een soort van bus vervoerd, alsof het om een voetbalwedstrijd ging.
In de korte, benauwde rit werden de twee dametjes gedwongen om met gebogen hoofd in de auto te blijven zitten.
Zichtbaar opgelucht schoven ze weer uit de auto.
Deed mij denken aan die eerste gelegenheden waarbij je als kind met nieuwe schoenen (die bleken te knellen), wellicht voor het eerst met hakken (waarop je nog niet kon lopen) en een ongelukkig te korte en/of te strakke jurk, reikhalzend uitkeek naar het einde van het feest, dat feest waar je weken naar had uitgekeken, zodat je je eindelijk kon bevrijden van die schoenen en jurk en blij was dat je gewoon weer je pyama aan kon doen en op blote voeten naar je bed kon schuifelen.

En weet je wat ik nu het meeste miste? Dat moment, waar bij de bruiloft van onze Kroonprins met zijn Máxima in de kerk het ja-woord werd gevolgd door een luid gejuich buiten de kerk, wat bij bruidegom en bruid een brede lach opriep.

Maar goed, Engelsen komen pas los als er alcohol wordt geschonken. En dat deel werd ons niet getoond. Als ze het zelf maar leuk vonden.
En Harry Potter? Ach, die had al lang gewonnen van Bellatrix. Toch?

zusjes

Ik heb een zus. Niks bijzonders zou je zeggen. Toen we klein waren sliepen we op een kamer, in een bed, en verder deelden we zo goed als niets. Zij was vier jaar ouder en dat schiep een afstand. Toen we ouder werden werd het verschil kleiner. Langzaam maar zeker kwamen we in de loop van de jaren steeds dichter bij elkaar, totdat we elkaar minstens twee keer per week belden en elkaar bijna wekelijks zagen.

Totdat er iets gebeurde. Inmiddels heb ik zo vaak mijn excuses aangeboden dat ik niet eens meer zou weten waarvoor. Maar het is niet genoeg.

Toen besloot ik haar te schrijven. Ik schreef haar het volgende:

Lieve zus van mij,

Je wilt me niet meer zien of spreken. Je wilt geen enkele poging doen om zaken uit te praten en proberen om op basis van ons jarenlang vertrouwen te zien of we uit dit conflict kunnen raken. En het vreemde is: nadat je mij hebt laten weten dat je het niet eens was met mijn advies, wat natuurlijk jouw goed recht is, heb je mij verschillende malen gesproken en leek het er zelfs weer op dat dat oude vertrouwen, datgene wat wij jaren hebben gedeeld, dat dat weer als vanouds was. Gedeukt, een beetje, gebutst, maar het was er nog.
Toen jij, na veel te lang te hebben getwijfeld, op het laatste moment zaken wilde uitspreken met onze vader, terwijl hij op sterven lag, begreep ik dat je een noodgreep deed. Eindelijk wilde je je uitspreken. Maar, lieve meid, dat was te laat. Die man, onze vader, vocht voor zijn laatste ademtocht en had daarbij op dat moment niet meer de krachten om jouw verdriet te steunen en om jou antwoorden te geven op vragen die jou je hele leven al hebben gekweld.
Nu doe je hetzelfde met mij. Je negeert kansen die er liggen, sluit deuren waar ik ze probeer open te zetten. Tot het ooit te laat is.
Wij hebben zoveel gedeeld. Toen ik in diepe ellende zat omdat mijn toenmalige man zo verschrikkelijk ziek was, was jij de enige die ik toe mocht laten. Toen het echt niet verder ging, zetten jij en je man de deur voor mij open en vormden een veilige haven voor mij en mijn drie hele kleine kinderen. Jij hebt voor mij gevochten, je was mijn enige en beste vriendin. We waren het lang niet altijd met elkaar eens, maar we konden elkaar zo goed ontmoeten. Jullie waren de vervangouders voor mijn kinderen. Wij allevier missen je zo verschrikkelijk.

Wat moet jij een verdriet meedragen! Wat zou ik graag weer met je zitten op de tuinbank na het eten, afwas aan kant, glaasje wijn erbij en in de lome avondzon ons samen verbazen over dingen die gebeuren. En samen tevreden zijn over de goede dingen.

Laat die mooie dingen niet achter je liggen. Je hebt iedere dag weer een nieuwe kans om goede herinneringen te creëren!
Ik heb maar één zus. Jij hebt niet het alleenrecht om haar bij me weg te houden.

Je zusje





Nu is het weer bijna zomer, en de zomeravonden met haar mis ik weer.