implantaten

Aangezien ik regelmatig lange afstanden moet rijden, en ik houd niet van zachtjes rijden, haal ik nogal eens andere vrouwen in, natuurlijk ook wel mannen, maar dáár wilde ik het niet over hebben.

Er zijn veel types te onderscheiden.
De succesvolle vrouw, in de betere auto, daar valt niets over op te merken.
Rijdt goed, alleen dat multitasking heeft soms wel zijn invloed. Bellen met een hemelse blik of volledig in het onderwerp verdiept en dan valt toch ineens de snelheid terug.

De oude auto, altijd wel met één of twee kinderen achterin, die altijd eigenlijk al twee minuten te laat is. Eén arm naar achteren, maar heerlijke stuur- en wegbeheersing. Tja, dan moet je al zoveel borden in de lucht draaiend houden en dan ook nog die vier schijven op de weg in beweging zien te houden, en alle graspollen handig ontwijken.

De sector: ik moet wel, want hij rijdt niet vandaag. Vaak volgeladen, gewikkeld in een druk gesprek en dan wil de rijvaardigheid er nogal eens bij in schieten. Zolang ze de snelheid beperken vallen er meestal geen brokken.

Maar er is één categorie, die is niet naar leeftijd of type in te delen. Ik vraag me altijd af of de examinator die dag per ongeluk de koffie voor de kandidaat heeft opgedronken, volgestopt met Valium.
Schokkend beweegt de auto zich voort, voornamelijk telkens terugsturend naar de zijkant. In de auto zie je eerst een hele tijd niets, bij het inhalen, dan zie je een stoel die bijkans naar voren is gekanteld en de dame in kwestie is volledig weggedrukt door de stoel.

Met haar armen tot aan haar ellebogen zit ze geklemd om het stuur, haar kin -gesteld dat ze groot genoeg is- komt net boven het stuur uit en wordt sterk naar boven gericht in een poging om het stuur net niet te raken. Ze ziet eruit alsof de enige anticiperende beweging die ze kan maken is het opgelucht uitstappen zo dadelijk uit de auto.
Maar we zien het allemaal verkeerd: dit type bestuurder is geboren in de auto! Het stuur is geïmplanteerd in de borstpartij! Deze vrouwen sturen met hun hart, schakelen met hun navel en bedienen de knoppen met hun schouders! De beste anticipatie die zij in zich hebben is de snelheid, want voordat ze 55 rijden zitten ze al in de vijfde versnelling! Zo! Dan hebben we dat al vast maar gehad.

Tja......

En zou ik nu nog mijzelf in één van de genoemde categorieën in durven delen? Is het nu echt zo erg dat niet iedereen zich even zeker voelt op de weg? Wanneer ik niet zeker ben van welke afslag op de rotonde ik moet nemen, durf ik het best wel aan om nog een rondje te rijden. Het is niet erg om eens onzeker te zijn. Het is pas erg als je iemand aanmoedigt om wat ontspannen te rijden, dat ze met van spanning dichtgeknepen stem roepen: "Ik rijd ook ontspannen!"
Alhoewel, dát wordt ook wel eens overdreven. Staande naast het stoplicht zag ik in de auto naast me eens helemaal niets achter het stuur zitten. Ik zag ook geen stoel meer. Toen ik de auto inhaalde, omdat ie na de bocht nog steeds niet harder dan 15 km reed, schoot er ineens een vrouw omhoog, en keek verbaasd uit het zijraam.

Terwijl ik verder reed keek ik nog eens in mijn achterspiegel. De vrouw was weer achterover gaan liggen. De rest van het verkeer haalde haar in. Slaap maar lekker verder....

let's get wet.....

Tja, daar rijd je dan.'s Ochtends vroeg, de slaap nauwelijks uit de ogen, de gebruikelijke files en opstoppingen dapper verbijtend, want dat hoort er nu eenmaal bij. Ineens wordt je aandacht getrokken door een billboard. Reclame voor een ondergoedmerk: LET´S GET WET. Wat? Pardon? Een beledigendere uitnodiging tot sexuele uitspattingen heb ik nog nooit gehoord!

Vrouwen in Nederland, verenigt u en spreek hier mee schande van. De dame op de foto, ietwat gephotoshopt, blijkt bij nadere informatie een voormalig Olympisch zwemkampioene te zijn, die zich ondanks heksennagels toch als eerste het water wist door te klieven. Is dat het intellect van onze sport?

De ontering van een zo intieme daad, de verwording van onze moraal, en de begerigheid van onze marketeers om toch maar vooral ZEER EXTREEM op te willen vallen, ten koste van onze vrouwelijkheid, en NIEMAND die zich hieraan stoort!

Onze landelijke pers struikelt over de hoofddoekjes belasting van een zekere politieke partij, onze linksere partijen ijveren voor acceptering van onze andersgezinde medelanders die ervoor kiezen om deels danwel geheel hun lichaam te verbergen, alle facetten die wij van Onze Lieve Heer hebben ontvangen moeten worden verstopt, omdat wij als mensen elkaar zouden prikkelen en aanzetten tot buitenechtelijke uitstapjes. In de naam van de godsdienst nog wel!

Dat wij onze billen en borsten bedekken sinds de Hof van Eden, dat is algemeen geaccepteerd en, naar mijn mening, normaal. Dat sommige mensen menen dat verder door te moeten voeren, och, er zijn plaatsen genoeg in Nederland te noemen waar je op zondag, ongeacht het jaargetijde, met zwarte kousen en bedekt hoofd, twee- tot driemaal daags ter kerke gaat en wordt banggemaakt, want de angst regeert nog immer. Dat is ook een keuze. Dáárvoor ijvert zich geen mens, want dat is onbegonnen werk en daar valt geen eer aan te behalen.

In Nederland zijn we geëmancipeerd. En daar doen sommige vrouwen niet aan mee. Die accepteren dat ze geen plaats mogen nemen in de politieke partij. Dat is hun keuze.

Wanneer we deze groep gelijk op één lijn zetten met hun gehoofddoekte sexegenoten, dan komt het hele verhaal ineens in een heel ander licht te staan. Dan hebben we het niet langer over hoofddoekjesbelasting, maar hebben we het over de positie van de vrouw: thuis of zichzelf actief ontwikkelend, waar ze dat ook zou willen en onder door haar gekozen voorwaarden en omstandigheden. En in mijn ogen is het vloeken om uit naam van God de vrouw een achtergestelde positie op te dringen. Om haar te verbergen achter de voordeur of haar overmatig te bedekken. Wanneer wij vrouwen door God geschapen zijn uit een rib van de man, zodat wij dicht bij zijn hart zouden zijn en niet uit zijn hoofd, zodat wij ons niet verheven zouden voelen en niet uit zijn voeten, zodat wij ons niet zijn mindere hoeven voelen, dan is onze positie, dacht ik zo, klip en klaar!

Ik kan niet anders dan concluderen dat we voor een tweede emancipatieronde staan. De vraag is of de reeds geëmancipeerde vrouwen hun achtergebleven lotgenoten willen helpen. De vraag is ook of hun echtgenoten dit willen accepteren.

Als wij accepteren dat onze vrouwelijkheid, na die hele emancipatieronde, wordt geëtaleerd als een sexuele belediging dan komen we nooit uit de discussie. Ik wenste dat wij geëmancipeerde vrouwen de straten opgaan in een roep tot waardigheid. Wellicht dat een roep om onze waarde, en dan bedoel ik onze werkelijke waarde, eens wat inhoud zou kunnen geven aan de oppervlakkige discussie over hoofddoekjesbelasting en het gewenste gesprek over de gelijkheid van vrouwen en mannen op een werkelijk niveau kan tillen. En daarmee is onze geblondeerde politicus in een keer zijn munitie kwijt, want de discussie wordt dan overgenomen door vrouwen.

Dan wordt onze marketing-economie gedwongen om de vrouw haar juiste plaats te laten innemen en laat haar niet langer dienen als lustobject ter vermaak van onze haantjes!

En voor het geval het ondergoedmerk het nog niet wist: een BH is gewoon een kledingstuk met een functie, net zoals een herenonderbroek een opening voor heeft! Een lustobject van een BH maken, is alleen voor stiekemerds!

Ik ben er even niet!

Zo nu en dan moet ik iemand bellen die ik niet ken. Zo iemand heeft dan ineens de voicemail aanstaan. "Ik ben er even niet"

Tja, ik ben er even niet. Hoezo? Ben je van deze bol verdwenen? Is je telefoon in vreemde handen verdwenen? Ben je uitgegumd?

Vreemd is dat, hoe mensen elkaar tegenwoordig menen te moeten benaderen. Je wilt, en het liefst wil je een adresboek op je telefoon, als het even kan, van meer dan 100 of liever, meer dan 200 "vrienden" en als je er geen zin aan hebt, dan "ben je er niet". Waar ben je dan niet?

Maar goed, ik zal wel veel te moeilijke vragen stellen. Sommige mensen zijn zo belangrijk, die mogen er even niet "zijn". Het voordeel van een mobiele telefoon was, volgens mij, dat je altijd en overal dat apparaatje mee kunt sjouwen en dus overal bereikbaar bent. Dus als "je er even niet bent" dan is dat een excuus voor al die mensen die je hebt gebedeld om hun mobiele nummer, om te weten dat je zo belangrijk bent, dat je uitgegumd kunt worden, op commando. Ho! Stop! Je mag mij niet altijd bereiken, want ik heb ook mijn rust nodig van die 100, of 200 mensen die ik heb toegevoegd aan mijn adresboek, of voor wie ik mijn mobiele nummer heb achtergelaten.

Ach, ik moet maar zo denken, al die mensen willen niet altijd door de supermarkt lopen bleren dat ze boodschappen lopen te doen, tegen wie maar zo stom is om hen in de supermarkt te bellen....

Dus ik geef mijn mobiele nummer niet zomaar aan iedereen die zijn telefoonboek wil vullen. Bel me alleen als het nodig is.... Het enige dat er kan gebeuren is dat ik even niet BEREIKBAAR ben. Fijn voor de een, jammer voor een ander, maar ik ben ER 24 uur per dag

kuddegeest

Wat een heerlijke zaterdagmiddag! Rijden door Gelderland en dan kom je ineens een kudde schapen tegen. Nietsvermoedend sla je aan het fotograferen en ineens vind je jezelf terug omringd door ruim zestig schapen die zich te goed doen aan het prachtige frisgroene gras. Ik wilde het bruggetje oversteken om weer terug te lopen naar de auto en te laat kwam ik erachter dat als er één schaap over de brug is, dat de rest er gelijk achteraan komt. Vast!!
Ik kreeg het advies om stil te blijven staan, dan zou er niets gebeuren. Wanneer ik zou meelopen, werd ik onder de voet gelopen. Staande tussen de warme, geurende (stinkende?) schapen realiseerde ik mij dat ik op dat moment een eenling was in de kudde. Ongeduldig drongen de schapen om mij heen, verder, naar de volgende weide met lonkend gras. Vlak bij het hek liepen ze mij opnieuw vast. Ze struikelden over elkaar om allemaal tegelijk door het hek te kunnen, maar lieten mij gewoon staan. Met hun warme vacht schuurden ze langs mij heen.
Beladen met poep aan mijn schoenen kon ik uiteindelijk terug naar de auto lopen.